Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

Ц УБ РЫ 'Ц Ь, -ў, -йш нсзак. Цурчайь, моцна ліааа. Од дошч аубрыць па блясі. Ст. C. ЦУ'КЕР ('цукяр) м. Цукар. Цукяр пяскавы. Зл. ЦУН/'Л І, -яў толькі мн. Цуглі. Едн. ЦУ'НТАР, -аў м. Крэсі'за. Цунтар i цыр — i агонь будзя. Кар. Ц У'ХЛ ІЦ Ь, -ю, -іш незак. Жлукціць (піць). Адну воду цухліць, міц ні есьць. Гр. Ц ЬІБУРЭ'Н Н Е (цыбурэнё) н. зборн. Сцябло тытуню; ныбуры. Цыбурэня ні прымаюць, аднб лісьцё. Вальк. ЦЬГМ БАЛ м. жартаўл. Высжі, іпадгалісты. Выпяреё, хутко будзя рбуны з банькам, цымбал гэты. Ст. C. Ц Ы 'М АІІТ м. Цэмент. Гр., Kp. ЦЫ 'М ГЕЛЬ (цынгяль),-яў м. Спускаівы кручок (вінтоўкі). Ужэ, здэцца, i за цынгяль бярзіша нямчурыско гэты, хоча стрэльнуць у ця6ć. Ал. Ц Ы 'Н Д Р А ж. Пра цвердае. Сыр вьісах. Цындру гэту ні ўкусіш. Ce. ЦЬІ'ПУСЬ! выкл. Так адганяюць кура«ят. Bap. Ц Ы Р м. Губа (расце на дрэве); цэра. Цыр варылі ў лузі i выбівалі. Од бярэцца добро, як красанёш агонь. Угр. Ц Ы 'Ц К А I, «аў ж. Сасок. C цынкі імалако сьсе. Яр. Ц ЬГЦ К А П. Адбітая (адцягноная) частка ляза ў касе. Усю косу на цыцкі пабіў, ні ўмёючы кляпаць. Kp. ЦЬМ А-ЦЬМ У'Ш ЧАЯ: Надта многа, безліч. Кар., Вар. ЦЭ'ВА, -аў ж. Цэўка. Цаву ссукаў i годзі