Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

Х.А'ТА, -aў ж. І.Двор (асобная сядзіба). У нашум сялё сто хатаў. Kp. 2. Гарышча. На хаці сыры вісяць. Св. 3. Пакой. У тую хату ідзёця, тут дым на кухні. Гал. ХА'У КАННЕ (хаўкаінё), -яў н. незад. І.Ц яж кае дыхание. Адно хаўканё чула с таё хаты. Гp. 2. Пазяханне. Яг бытто я боляй спала, што ўсё хаўкаяш! Гр. ХА'УКАЦЬ, -аю, -аяш незак. незад. I. Цяжка дыхаць. I чагб ты хаўкаяш? Натто даўсё, воз дроў прывёшшы? Гр. 2. Пазяхаць. От ні сеў ні паў i хаўкая — спаць яму, бёднаму, німа калі! Ст. C. ХАЦЯ'М СЯ (хацямсё) 1. злучн. Хаця б, хонь бы. Байіцца, хацямсё ягб бацька хапун ні ўзяў! Гp. 2. часц. Хоць. Хацямсё ты ні лесь нікуды, Ванька! Ст. C. ХВАІН А' (хвайіна) ж. зборн. Хвойнік. Дборыя грыбэ ў хвайінё нарасьлі. Вальк. ХВАСТЬГ (хвастэ), -оў толькі мн. Канцы асновы, якія астаюцца, калі адрэжуць палатно. Mo хвастамі тутунь вязацімям? Яр. ХВАШ ЧА'ЙКА ж. Хвашчавыя (расліна). Хвашчайку каравэ добро ядуць. Ce. ХЛ АП ЧА'К, -6ў м. Хлопец гадоў над 14, хлапчук. Ужэ вёлькі Змітрук, настаяшчы хлапчак. Г ал. ХЛЮ Ш Ч: м о к ры як х л ю шч — надта мокры. Гэта ш трэба так змокнуць — мокры як хлюшч прышбу дахаты. Ст. C. ХЛЯ'БА, -аў ж. 1. Дыхавіца. Дух сьпёрло, як у хлябу здаў. Гp. 2. Пах. Мало пад'ёла карова. аднб хлябы стрычаць. Ce. ХО 'Д К А (хотка), -аў ж. Час работы пам.іж адпачынкамі (пры малацьбе, рэзанні сечкі). 12 п. Сцяцко