Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

За адну хотжу змалоцім гэтыя дзьве капе жыта. Кр. Х О 'Д Ш К, -аў м. Тратуар. Гэто ні ў горадзі, што ходнікі, у сялё німа ніх. Вар. ХРА'ПА ж. Замёрзлая гразь, груда. Па храпі гэтун калошы папрабіваяш. Пл. ХРАПА'ТЫ прым.З вяліікімі ноздрамі.Храпаты які: паляц лезя ў храпу. Дауг. ХР А С Л Ы ' (хірэслэ), -6ў адз. х р а с ёл м. Грыбы груздзі. Храслэ натто смашныя, пасаліўшы. Гр. ХРАСТО'К, -еткбу м. Расток (бульбы). Картоплі храстке папускалі. Пл. ХРО 'П Н УЦ Ь, -я зак. 3 трэскам, нечакана зламацца. Натто крохкая асіна. Як сеў на сук, так i хропнула. Г ал. ХРО СЦ Ь (хросьць), -яў м. Тое, што i х р ас т о к. Хросьці апціраям с картопяль. Кар. ХТО-БА'ЧАЧЫ займ. Хто-ніхто. Хто-бачачы i пасёяў, а ты ні згараў нават. Гр. ХУД АШ ЧА'ВЫ прым. Хударлявы. Не, ні мажны хлопяц, худашчавы. Даўг. ХУД Н Я'Ц Ь, -яю, -яяш незак. Худзець, худнець. Корму яг забракуя, худняя окацііна. Ал. ХУД Э'БА, -аў м. i ж. Худзізна. Есьць — i яго есьць — худэба гэта. Св. Ц Ц АД ЗГЛ АК, -лкаў м. Цадзілка. Пацёк цадзілак. Вальк. ЦАПЕ'ЛЬЯ (цаяёльё), -яў, н. Цапільна. Задоўго цапёльё. Кар. Ц А П ГД Л А (цапідло), -аў н. Цапільна. Біч сарваўсё с цапідла. Едн