Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

ТА'ТУШ КА (татушко) м. пяшчотн. Тагка. Taтушко, гасьцінца дай мне. Гр. ТАУКА'Ч, -6ў м. зняважл. Той, хто замінае, таўчэцца пад рукамі. Hi мяшай, адыдзі, таўкач. Св. 2. асудж. Маруда. Таўкач нёкі, нічого ні зробіць, калі трэба,— капаяцца. Гал. ТАУКЕ'ЛЬ, -ёў м. Штурханец. Надаюць табё таўкялёў, хлопяц, як ні слухацімяш. Св. ТАУСМ А'НЫ прым. Таўсматы. Мат таўсманы камёль, дроў будзя, як папілуям. Яр. ТАЧЫ 'ДЛА (тачыдлоК -аў н. Тачыльны станок, тачыла. Ha тачыдлі хутко госпрацца нажэ. Зл. ТКА'ННІЦА (тканьнііца).-аўлс. Ткалля, ткачыха. Ішчэ адна тканьніца прышла, хутко кросна выччам. Ст. C. TOK, -оў м. 1. Частка гумна для малацьбы. Яр. 2. Под (у печы). Ток выгараў. Кр. 3. Земляная падлога. У кухні падлогі ні робяць у нас, а ток, бо много вади наліваяцца. Гал ТО'УСТАЯ ж. Цяжарная. Яр. ТО'ЧКА, -.аў ж. Груша, граімада (сабак, ваўкоў). На грамніцы ваўкё, кажуць, точкаю ходзяць. Вальк. I тут цэла точка сабак гэтых назьбіраласё. Гал. ТПРО-ТПРО! выкл. Так клічуць кароў. Кр. ТПРУ'ЦІ прысл.дзіцяч. На двор, ла вгуліцу. Сашка просіць тпруці, хоча на санках паёгдзіць. Вар. ТРАЙГА' ліч. устар. Трое. I ў Гандзі ўжэ трайга дзяцёй. Гр. ТРАЙНІ'ЛА (трайіпло), -аў н.!. Частка воза (вілкі, што злучаюць задок воза з перадком); трайня. Трайніло палажыў, як у лес ёгдзіў. Гр. 2. перан. абразл. Пра чалавека. Св