Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

С Ы Р Ы Н ГШ Ч А (сырынішчо) н. незад. Садавіна (у супраньлегласць варыву). Што ты сырынішча гэтаго пад'ясі. Ідзі перш паабёдай, a тагды пойдзяш у яблыкі. Гp. Сырынішча наёўсё нашчо i сьнёдаць ні хочаш. Ст. C. СЫ СА 'К, -6ў м. Цяля, якое яшчэссе карову; сысун. Сысаком над глатко цяля было, а як ацсадзілі — пахудняло. Вар. СЬІ'СК А, -аў ж. Соска. Сыска слабо малакб пуская. Вар. С Ы Ч Ы Н Я ' ж. Надта сыты. Паздаравёў i твой, але ні такі, як Езік, сычыня. Гр. СЭ'П Л І, -яу толькі мн. 1. Соплі. Кр. 2. Замёрзлый. каплі (на страсе). Сэплі, як штыкё, пісяць на стрэсі. Гр. СЮ Д-ТУ'Д (сют-тут) прысл. Крышачку счакаўшы, хутка. Лесь на вое, доўго ні чакацімяш: сют-тут i даваціму табё сноп. Гр. У малатарню трэба ўсьпяваць падаваць: сют-сут i снопа німа, друп' давай. Ст. С. СЮ ДЭ'М І прысл. У гэты бок, у гэтым панрамку, гэтаю дарогаю (напрамкам). Сюдэмі, як дошч iłi ідзё, ёпдзяць вазамі, а цяшвр i напяхоту грузьняш. Угр. СЯВА'К, -оў м. Сенбіт. Сявак паншоў сёяць, а я — баранаваць. Едн. СЯВА'ЛКА, -лкаў ж. Конная сеялка. Едн. СЯВЕ'Ц. -ўцоў м. 1. устар. Сейбіт. Сявёц зь яго слабы — стары, нідужы ўжэ. Гр. 2. Фартух, з якога сеюць. Сявёц астаўсё дома. У што ён жыто брацімя сёяць? Ст. С. СЯГД Ы -'Т А ГД Ь Г прысл. Сяды-тады. Часто ні бываю, аля сягды-тагды ёгджу на кярмаш. Даўг