Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

трапання льну. Стаўпец ні стайіць, то як я трапаціму? Ст. Č. СТАЯЧКА' прысл. Стоячы. Усё стаячка робіць. I каб яна на мінюціну присела! Ст. C. СТО ТА ВІШ Ч А (стогавішчо), -аў н. Месца, дзе стаяў стог. Гp. СТО 'Й К А,-аў ж. Прыстасаванне, дзе малый дзеці вучацца стаяць. Bap. СТОЛ, -оў м. Насціл з дошчак, з якога падаюць у малатарню збожжа. Я на стол падавала, а ён у малатарню. Kp. СТО'Л ІК, -аў м. Частка калаўрота—дошка, да якой нрымацоўваюіша ножкі. Kp. СТРЛМЯ'К, -6ў м. Стрэмка. Пат ску-ру стра* мяк залёс. Ст. C. СТРА Ч Ы 'Ц Ц А, -ыцца незак. Уцякаць ад авадня ( с т рок а) (пра кароў). Дзе ты ў палудні ўнасеш каравэ: так страчацца. Гp. СТРЛ1ІЬГЦЬ, ў, -ыш незак. Палохаць кароў — гудзець, як «строк» (гл.). Гбдзі бзыяць - ні страчы кароў, а то як пастрачацца — у лес пазабягаюць. Ст. С. СТРОИ, -яў м. жартаул. Убор. Гунь які строй на ей! Вар. СТРОК, -аў 1. Авадзень, які лятае апаўдня i кусае кароў. Патто строку баяцца каравэ. Гр. 2. перан. асудж. Хто буірчыць, злуецца. Строк гэты, усё бурчынь. Міма, кап нагаварыў толкам. Ст. С. С Т Р У П Я!ІЕ'ЦЬ, -ею, -ёяш зак. Вельмі моцна палохацца, страніўшы ўладу інад сабою. Ззаду як схваціць за каўнер упоцямках — стругіяііела ўся, ні ведала хто. Bap. СТРЫ Ж Э'Н Н ІК (стрыжэныіік), -аў м. Той, хто стрыжэ, цырульнік. Гp. 15ł