Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

СТРЫ М О'ТЫ Ч прысл. Старчма. Хай яго нагла, з гэтым хлопцам: стрымотыч ляцёў с стога. Думалі, голаў зломіць. Kp. СТРЫ ЧА'Ц Ь, -ў, -ыш незак. Тарчаць. Нош стрычыць у сьцянё. Вальк. СТРЭЧ ж. Ступень сваяцтва: п е р ш а я c т p э ч — родныя, д р у г а я с т р эч — дваюрадныя, т р э ц я я с т р эч — траюрадныя. ААы зь яго мацяраю родныя сёстры, а вы ўжэ, дзеці,— другая стрэч. Гр. СТУЖ А'ЦЬ, -ая зак. Зрабіцца тугаватым. Масло ў вадзё халоднун стужало. Кр. Сьнех стужаў пасьля атлігі. Гр. СТУПА'К, -оў м. Ступня. Нага баліць у стунаку — нічого абуць ні абую. Вар. С Т Э 'П Ц Ы, -аў толькі мн. устар. Сходы (на ганку). Цыманту трэба, кап стэпцы параўііяць. Зл. СТ Ы Д ЗГЦ Ь, -джу, -дзіш незак. Сароміць. Як i ты стыдзіць будзяш — мо паслухая, чалавёкам станя. Kp. СТЬГЧКА, -аў ж. Сутыкненне. сутычка. Зь нёмцамі ў гэтум лёсі стычка была. Kp. СУ Д ЗІ'Н А, -аў ж. Вялікая кадушка (на 30— 50 пудоў зерня). Едн. СУК, -оў м. 1. Сук. 2. перан. Скупы чалавек Дзе ён табё пазычыць што, сук гэты! Ce. СУКА'ДЛ А (сукадло),-аў н. Прыстасаванне для звівання нітак на цэўку; сукала. Вальк. СУКА'Ч, -оў м. I. Моцна засуканая частка ніткі, што скручваецца ў іпятлю. Лішнё сучаш, гаш сукачэ круцяцца на шпулі. Гр. 2. Бруд, які змываецца з цела. Як стаў цёрці сьпіну, во колькі сукачоў нацёрласё. Ст. C. СУК О'Н Н ІК (суконьнік), -аў м. Плашч з да