Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

СТА'ДА ж. Статак. Да стады карову пагналі. Угр. СТАЛЬВА'ГА, -аў ж. Транны ворчык для пары конем. Як дваніма гарацімяш — стальвагу нясі. Гал. СТА Л ЬН ГЦ А, -aў ж. Кружок (на ім рэжуць, крышаць). Стальніцу парэзаў, a жыла цэла. Кар. С Т А Л Ю Т І, -аў толькі мн. Козлы (для pacпілоўкі дроў); сталюга. Сталюгі ііясі, pacniлуям кругляк які на дрова. Гp. СТА Н А УН Ы ' прым. Упарты. Дзе ён паслухая цябё, станаўны такі! Ст. C. СТА'ІПК, -аў м. 1. Ліфчык. Яр. 2. Бюстгалтар. Яр. CTAPAHA' ж. Бакавая частка гумна для складвання збожжа. Пбуну старану наклалі. Bap. CTAPE' н. зборн. Старызна. Стар'ё ганучніку аддаў на заналкі. Bap. СТАРЧАКА' прысл. Старчком. Ляцёў с стога старчака. Гал. СТА РЫ ' прым. Дарослы, сталы. Ты ш ні дзіця ўжэ, стары чалавёк, a зь дзецьмі б'ёсься. Ce. СТАУБУ'Н, -оў м. непаш. Высокі, тонкі. Стаўбун гэты нідужы i дахватовы. Гp. СТАУБУНАВА'ТЫ прым. Высакаваты i тонки I капіца твая нёка стаўбунавата. Вальк. СТАУБУ'Р, -оў м. 1. Сцябло (боз лісця); цыбур. Стаўбурэ вёлькія, a шчаўю мало наварыш. Гр. 2. Пяро цыбулі, якое нясе цвет. Цыбулю ні прадыміла, усю ў стаўбурэ пагнало. Bap. СТАУП Е'Ц, -пцбу.н. Падстаўкадля ручнога