Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

палатном. Адно крапіву гэтым скоскам кас'щь. Ст. С. СКО'САК II м. устар. Касынка. Што яе нагрэя скоса к гэты. Уся галава гола. Гр. СКРАБЕ'ИЖ К. (скрзбеньнік), -аў м. Тон, хто чысціць («скрабе») бульбу. Гр., Дзяр. СК РА БЕ'Н Н ІЦ А (скрабеньніца), -аў ж. Жанчына, якая чысціць («скрабе») бульбу. Св., Кр. СК РУ Ж Ы 'Ц Ь, -у, -ыш зак. Аддзяліцыіацяруху ад семя (кру.качы рэшатам). Скружыла трохі, усё чысцёйшы ячмень будзя. Пл. СКРУ'ТАК, -ткаў м. Дзве ручайкі атрэпанага льну (скручіваюцца разам). У сарачні дваццань скруткаў. Вальк. СК РУ Ц І'Ц Ц А, -іцца зак. Ашалець (лра сабаку). Застрэлілі, як скруціўсё (сабака). Вар. С К Р Ы П Т А 'Ц Ь, -ічу, -ічаш незак. 1. Рохкаць — прасіць есці (пра свіней). Кр. 2. Скрыпець зубамі. Од злосны, гаш зубамі скрыпча. Гр. СКУЛЯ'ЧКА, -аў ж. Скула, скулянка. Скулячка нёка села— i галавы ні павярнуць. Се. СКУП Я Н Д ЗЯ ' (скупяньдзя) м. i ж. абразл. Скупы (-ая). Гэта скупяньдзя нікого ў госыіі ні просіць. Вальк. СЛАБА'К, -оў м. пагардл. Слабы. Саўсім слабак, нічого ні можа. Bap. СЛ А БІЛ31-ІА ж. зняважл. Слабы. Штослабізпа гэта табе паможа? Пуд жыта ні падымя. Яр. СЛАБО 'ДА ж. Воля.свабода. Од ужэслабоды дачакаліся! Нігды ні думалі. Гал. СЛ А БО 'Д НЫ прым. 1. Не цесны. Слабодныя чаравікі. Ст. C. 2. Не заняты. Слабодно мёсцо i сядавіся, ні стой. Ce. 3. Прасторны. От слабод