Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

СЕ'ЛКА (сё.іко), -аў н. Адасобленая частка сяла. Старо Сяло мая сёлко за ракою. Гp. На сёлку жывё,,ні ў сялё. Ст. C. СЕ'РБАЛА (сёрбало), -аў н. асудж. Той. хто есць з прыцмокваннем (гукам). Hi можаш nixo, культурно паёсьці ці што, сёрбало ты? Пл. СІКА'УКА, -аў ж. Дзіцячая забаўка— ломпа з сцябла сланечніка. Вадбю пырскаюцна сь сікаўкі кала калодзіся. Угр. С1КЯРЫ ' (сікярэ), -бу толькі мн. Ледзяшы. Сікярэ c стрэхі пазьвісалі. Едн. СІН Я'К I, -оў м. Грыб, расцо ў грабняку, мае цёмную шапачку, на абрэзаным месцы сінее. Гр. СІН Я'К II м. Чорная інеўрадлівая зямля на нізкім месцы. Нічого расьці ні хоча — сіняк. Ст. C. СГТКА (сітко), -аў н. I. Густое рэшата. На сітко прасёю муку — бялёйшыя блінцэ будуць. Св. 2. Прыстасаванне для падглядвання пчол. Бясь еітка пакусаюць пчолы. Гр. 3. Сузор'е Вялікай Мядзведзіцы. Гp. СІТНЯ'К м. Хлеб з іітрасеянай на густое сіга жытнян мукі; сітніца. Сітняк любяць дзёці лёияй за белы хлеп. Дзяр. СКА'БА ж. Некалькі рабрынак (як ежа). Любінь, як скабу зварыш. Кажа, мясо емашно пры касьцях. Kp. СКАВА'ЦЬ,-кую, -куёш незак. Цкаваць. Caбакамі тую карову скаваў — i ўсё ў шкоду лезя. Вальк. СКАЛА' ж. Пчаліная разведка. Скала абляцела вуляй — хутко рой сядзя. Кар. СКАЛЯРУ'Ш ЧА (скалярушчо) н. Тое, што i с к а р а л ю ш ч а. Як у халодну воду адразу