Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

CBE'PAH (сьвёран), -аў м. Буаынакдля захаівання збожжа, сівіра.н. У сьвёрыні мука стайіць, прынясёш на хлеп. Bap. СВЯ Н Ц І'Ц Ь (сьвянціць), -чу, -ціш незак. 1. устар. Свянціць (ваду ў царкве). Ал. 2. таул. Ііадаць (пра дождж).От свёнціць дошч! Чысто вымакня пастух. Пл. 3. іран. Біць, дупцаваць. Як начну сьвянціць, то будзяш ведаць, як малого квяліць. Угр. СВЯРБЯ'ЧКА (сьвярбячка) ж.непаш. Сверб. Мека сьвярбячка напала, усё цело разьдзірая хлопяц. Ce. СЕД А ВГЦ ЦЛ (сяда.віцца), -ўлюсё, -вісься, незак. Садзіцца. Мокро тут, ні сядавіся. Ал. Соішо саўсім сядавіцца — вёчар. Пл. СЕ'Д ІІЯ ж. непаш. Сядзенне (працэс). Як стары чалавек, то ні лёжня, ні седня яму ні ў смак. Гал. СЕЛ А ВЬГ (сялавы) прым. Сельскі. Сялавыя гусі на хутар зайшлі. Яр. СЕЛЯД О 'УКА (сялядоўка), -каў i -вак ж. устар. Бочка невялікага памеру для розных мэт. Высяўкі ў сялядоўцы. Зл. СЕМ НАСТО'УКА (сямнастоўка), -аў i -вак ж. жартаул. 1. Маладая дзяўчына (год 17). Стары, a ўсё кап сямнастбуку ўзяць. Яр. 2. naгардл. Немаладая дзяўчына, якая надта маладзіцца. Хутко пад сорак. От сям.настоўка Рыгося/ва! Яр. СЕ'М ЯНЕ (сёмянё) и. Льняное семя. Пойло варыла сь сёмяня i малаком забельвала. Гp. Сёмянё добро nłe цяля. Ст. C. СЕ'ЯН Н ІК (сёяньнік), -аў м. спагадл. Сейбіт. Ах, ты мой сёяньнік, так стаміўсё, сёючыг Ст. C