Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

Сарочку на голо цело кладзём, а рубашку па ей. Кр. САСО'НКА ж. На*эва ра-слшы— хвошч. Сасонку добро каравэ ядуць. Кажуць— i лякарство зь яё. Гр. САУГАН У'Ц Ь, -у, -ёш зак. Гл. с о ў г а ц ь. Як саўгануло пад лапатку, иаварушьщца ні магла. Ст. С. САХА7, -аў ж. Тоўсты, высокі слуп, на іх трымаецца страха (у гумне). Гр. СА'Ч Ы К, -аў ж. Верхшяе жаночае адзенне накшталт т'нжака. У нас, мужчынаў, пінджак, а ў жанкоў сачык такі. Св. САШ А7, сошау ж. Шаоейная дарога, шаша. На сашу выйдзяш, а там просто ў сяло дарога. Кр. СВА'ДЗЬБА, -аў ж. Вясельная капэла (маладыя, шаферкі i шаферы, брат i сястра маладой, сват, бацькі мала дых). За гэтым сталом свадзьба сядзя, а за астатнімі ўсе астальныя. Гр. СВА'НЬКА, -аў ж. Свацця. На вясёлі за сваньку ой егдзіла. Ст. С. Гэто мая сванька. Кр. СВЕТ (сьвет) м. Світанне. Да сьвёту ішчз прыёхалі з балота. Гр. С В ІН ГН ЕЦ (сьвініняц), -нцаў м. Хлеў для свіней, свінух. Сьвіня ў сьвінінцы, а парасята ў майданё. Гр. СВ ІН І'Н Ч Ы К (сьвілінчык), -аў м. Невялікі хлеў ці закутан для свіней; свінушок. Парасята зажані ў сьвінінчык. Bap. СВІН ЧА ' (сьвінча) н. Свіння (родавае паняцце). От якоё сьвінча загняту, падгадаваўшы, i нам будзя скароміны. Гр