Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

нарыла на вячэру. Гр. Параўн.: с а л о н i ц ы— в. Парэчча Слонімскага раёна. СА Л О 'Д ПЫ прым. Салены. Иатто салодны твой сялядзёц, сынку. Ст. С. САМ АЛО'УКА ж. Вар'яцтва. Хай на яго самалоўка нойдзя, як ён усё ідзс i ідзё, i ўпыну яму ні.ма! Гр. САМ АУП РА'УН ІК, -аў-й. Самаўправец. Трэба было аштрафаваць самаўпраўніка такого. Пл. САМ АХО'Д (самахот), -аўм. устар. Аўтамабіль. Самахадам падвёс шофяр грабаўскі. Вальк. САМ А ХО 'Д Ы, -аў толыіі мн. жартаул. Абутак з пакрышкі аўтамабіля. У вайну хадаке с тбустае гумы рабілі, усĆ самаходы казалі. Ст. С. I цяпёрака ў дзяцька есьцяка самаходы, на хаці ляжаць. Гр. СА/МАХО'ЦЬ прысл. Па сваёи волі; самохаць. Самахоць дзіця загубіў. Од жа бацько які! Пл. СА'Н АЧК І, -аў Санкі (дзіцячыя). На саначках дзёці ёгдзяць. Гp. CA'H K I, -аў Выязныя сані. У санках аднб на кярмаш ёгдзімо, у санях — па дрова. Гр. САННА'Я ж. Санны шлях, дарога. Санною гэдаквяля прывязёш, а каляснбю — ні зможаш. Ст. С. САП А Ц Е'Ц Ь, іць зак. Пыхаць, палаць гарачынёй. От напаліў печ, гаш сапаціць. Гр. САРАЧНЯ'лс. устар. 40 штук (жменяў атрэпанага льну). Сарачню за дзень натрапала. Пл. САРО'ЧКА, -каў i -чок ж. Сподняя кашуля