Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

с САБА'ЧАЕ М Ы 'Л А. Назва расліны — мыль* нік. Пл. САВЭ'ЛКА (савэлко), -аў м. жарт аул. Той, хто соваецца, замінае. От савэлко гэты — адно пад на гам i соваяцца! Гр. САВЯ'К, -оў м. Падбярозавік, абабак, асавік. Савяк расьце ў бяразняку. Св. САГА'ІІ, -оў м. Чыгу« з ручкамі. У сагане картоплі сьвіням варымо. Ст. С. САГА'Н ІК, -аў м. Нсвялікі чыгун з ручкай% У саганіку малако парымо або чай ставімо Гал. САД ЗЕ'Н Н Е (садзенё) н. Пасадка. Каб ні гэто садзенё (прысадкаў), то i ні спазьніўсё п да иябе. Вальк. СА Д ЗЕ 'Н Ж Ц А (садзеньніца), -аў ж. Жанчына, якая садзіць (бульбу). Хоць малая, а садзёныііца сь цябё акуратна. Гр. САД ЗГЛ К А, -аў ж. Жанчына, якая садзіць бульбу. Едн. СА'Ж АУКА, -каў ж. Штучны вадаём, сажалка. Ст. С. САКЕ'РА, -аў ж. Сякера. Сакёраю расьсёк кумпяка. Ал. САЛ АДЖ А'ЦЬ, -ая незак. Станавіцца са лодкім, саладзець. Ужэ цёсто саладжая. Вальк. САЛ АДУ'ХА ж. устар. Страва з рэдкагасалджавага места. Бало, саладуху ў пост слі. Угр. САЛАПЯ'КА, -аў м. незад. Той, хто высоўвае, «высалапляе» язык. Зара адрэжу языка, рас высалапляяш яго, салапяка ты. Гр. САЛЕ'М КІ, -каў i -ак адз. с а л ё н к а ж. Бульба, якую вараць ачышчанай. Салёнак на