Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

та), -аў пяшчотл. Рука, ручка. А, якоё ў цябе ручаня цёпло, бахур ты мои малы! Кр. РЫ Д ВА'Н, -оў м. Моцны, чырванашчокі, мажны мужчына. Халера зь йім спрастая, рыдваном гэтым. Гр. РЫ Д Л Я'УК А, -каў, -вакж. Лапата,.рыдлёўка. Бяз рыдляўкі ni ўкапаяш, так усохло модно. Вар. РЫ Ж А' ж. 1ржа. Усё вядро наела и рыжа, каб ні выліла вады. Кр. РЫ Ж Ы 'СК А («рыжыско) н. Тое, што i рыж ы ш ч а. Вар. РЫ Ж Ы 'Ш ЧА (рыжышчо) н. Іржышча. Рыжышчо згараў. Вальк. РЬГМ СЦ ІЦ Ь (рымсьціць), -іць незак. Карцепь. От, рымсьцінь яму сказаць, што ведая. Ал. РЫ СА ВА 'Ц Ь, -суя незак. Красаваць (пра эбожжа). Ужэ жьгго рысуя, хутко i жааіь пайдуць. Гр. РЬГХТЫ К 1. прысл. Якраз, якраз як. Гзта мая цялушка, рыхтык твая. Яр. 2. часц. Быцнам, як. Рыхтык да вянцу выбраўсё. Г ал 3. злучн. Прыбіраяцца, рыхтык іна вясёлё ці да вянцу паедзя. Ст. С. РЭ'ПА ж. Пра цыпкі на нагах. Бусял рэпу сеяў іна т.вайіх нагах, ui што? Г ал. РЭ'СЯ, -яў ж. Дурная. Случай рэсю гэту, што яна кажа! Нігды толку ў галаве німа. Гр. РЭ'ХВА, -аў ж. 1. Кольца (на калодцы каляса). 2. перан. Дурань. Рэхва нёка, ні чалавёк. Ст. С. РЭ'ХВАЧКА, -аў ж. Кольца (на грабільне). Рэхівачку нагнаў.на грабл.ішчо, каб ні раскалоласё. Гp