Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

блізкага чалавека, даведацца пра яго здароўе. Mo дзе хвора ляжыць твая Гануля — i ні адвёдаяш. От таварышка! Пл. АД ВЕ'Д К І (адвёткі), -аў толькі мн. Водведы, адведзіны. У адвёткі пайшла да Агаты. Яр. А Д ГА Д ЗГЦ Ц А, джусё, -дзісься зак. Адпомсціць, не дараваць. Век ні дарую. Адгаджусё, хоць праз гот ці два. Гр. АД ГА'КАЦЬ, -аю, -аяшздк. непаш. 1. Прайсці (многа). За дзень мы гунь колькі адгакалі вёрст. Ал. 2. Зрабіць, паставіць (дом). От адгакаў хату, як палац! Ст. C. АД ГАН У'ЦЬ, -ny, -.неш зак. Адгадаць. Я та* бё яг загану загатку — нігды ні адганёш. Гр. А Д Д А Д У 'Р Ы Ц Ь, -y, -ыш зак. зняважл. Адставіць. Аддадурыў азадак — i ні туды ні сюды, ні прайсьці ў сутачках. Вальк. АД Д АЛ Е'К. 1. прысл. Воддаль. Kp. 2. прыназ. (з родным склонам). Воддаль. Аддалёк лёсу ні байіцца, а як пры лёсі— нігды ні застанёцца адзін. Гp. А Д Д У БА 'СІЦ Ь, -ашу, -аоіш зак. Адлупцаваць. Німа рады з гэтым хлопцам. Алё як аддубасіла— тро.хі іпаслухмяняйшы стаў. Bap. А Д Ж Ы іМА'ЦЬ, -аю, -аяш незак. Мыць бялізну. Хай аджымая плацё, а я пайду лубін ламаць. Kp. А Д ЗІН А'К АВЫ прым. Аднолькавы. Даўг. А Д ЗІЯ'Д Л А (адэіядло), -аў н. Коўдра, часцей іватовая. Пад адзіядлам, i то халадно ў нашуй хаці. Дзяр. А Д К А П ЬГЛ ІЦ Ь, -ю, -іш зак. Адставіць (губу), закапыліць. Як што ні па яго, так i адкапыліць лупу — злуё. Гр. АДКАЧА'Ц Ь (аткачаць), -аю, -аяш зак. Ад