Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

АБЧА'С (апчас), -аў м. Абцас. Гр. АБШ АЛЕ'СТАЦЬ (апшалёстаць), -аю, -яш зак. асудж. 1. Абабраць (плады). Яг дарваліся, чысто ўсе яблыкі апшалёсталі гіцлі гэтыя! Гp. 2. Абкрасці. Апшалёсталі, i ні вёдаюць, хто i калі. Ст. C. АБШ А'СТАЦЬ (апшастаць), -аю, -аяш, зак. асудж. Абрэзаць. Иешто ты раскалізаваўсё, усё дзёраво апшастаў — ссохня возьмя. Гр. АБЯЧЭ'ЙКА (абячэГжо), -аўн. 1. Абгчак. Св. 2. Абадок (y вечку дзяжы, кубла). Ст. C. АГА' в ы к л ужываецца ў спалучэнні а г і в о ў к а! Так палохаюць (адганяюць) ваўка. Kp. А ГАРА'Д Ж ВАЦ Ц А, -юсё, -ясься незак. зламоўн. А'праўдвацца; агрызацца. Німа, кап паслухаў, так агараджваяцца ўсё, раскол гэты! Гр. Mo ніпраўду кажу, ці што? Чаго ты агараоіжваясься? Ст. C. А ГЛ Е'Д ЗЕЦ Ь (аглёдзяць), -джу, -дзішза/с. Выпараць, знайсці (схаванае). Дзе ты пі схавай, усяіроўіно аглед'зяць i развалакуць. Гp. АГУ'ЛАМ прысл. Супольна. Як агулам — i рабіць лёхко, a аднаму зорыдня, агоркня гэта работа. Св. А Д Б Е Т А Ц Ь, -ая зак. Пабегаць, пакрыцца (пра карову). Гp. А Д БГЦ Ц А, адаб'ецца зак. Пакрыцца (пра кабылу). Ст. C. А Д В А Р О 'Н ІЦ Ы, -аў. Toe, што i а д в а р о н к i. Едн. А Д ВАРО 'Н К І, -аў адз. а д в а р о л к а ж. Бульба, звараная ў «мундзірах». Лупі адваронкі да еш сь сяляццом. Гp. А Д ВЕ'Д А Ц Ь, -аю, -аяш. зак. Наведаць