Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

П У Т А Ц Ь, -аю, -аяш незак. жартаўл. Піць, есці (суп). Пугая, гаш вушы трасуцца. Ст. C. ПУК, -оў м. Галінкі, пасечаныя i звязаныя v куль, для паліва. У пеццы нукамі палімо, a ў печы дрывамі. Св. П У Д Ы ІУ 'Ц Ь, -ў, -еш зак. Кінуць, шнурлянуць. Куды ты пульнуў камянь? ІІі пабіў акна ішчэ? Вальк. ПУЛЯ'ЦЬ, -яю, -яяш незак. Гл. п у л ь н у ц ь. От любяпь малыя каменьчыкі ў воду пуляць. Kp. ПУ'І П АМ І прысл. 3 перапынкамі. Да палуд.ня іпунтамі ішбу, a цяпе.рака лье бяспярзсыііху. Гp. ПУ'ГІЕХ (іўпя.\), -аў м. 1. Пушышка. Пупяхі набрыня.пі, хутко распусьцяцца. Ce. 2. перан. I Іевялікі плод. Пупяхі тыя — i ўжэ ядуць! Гр. ПУСТАСМ Е'Х (пустасьмех), -аў м. i ж. асудж. Хто бездаііпрычыны смяецца. От, ссьцяка ш чаго ці німашака, ycć сьмяёцца пустасьмох гэты. Вар. ПУСТКІ' (пусткё), -оў толькі мн. Пустая зямля, пустка. Тут нічого ні расьцімя — пустке. Ст. C. ПУХА' ж. 1. Тупыканец яйца. Пуха/ні такая моцная, як пасок. Kp. 2. Пустая частка яйца. Пуха збёку, паглядзі пярат еьвётам «а яйцо— углёдзіш i ты. Вальк. ПУ'ЦАЛАВАТЫ прым. Мардаты. Наттолуцалапаты твой кавалёр: морды, яг баханкі. Гр. ПУ'ЦЕНЬКІ (іпуіііЯінькі), -аў адз. п ў ц е н ь к а ж. пяшчотл. Кураняткі. Дай, сыпку, вады пуцянькам. Се. ПУЦЬ-ПУЦЬ! еыкл. Так клічуць куранят. Ст, С