Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

ПО'Ш ВА, -аў ж. Навалочка. Пошву на подушку з антуляжамі нацягнула. Гp. П РАГА'П ІЦ Ь, -шлю, -піш зак. Празяваць, прамаргаць. Прагапіў такую карову, a купіў блыху нёку. Зл. П РА Д ЗЕ'Н Н ІЦ А (іпрадзёньніца), -аў ж. Жанчына, якая прадзе кудзелю. Гp. П РАЕ'РХ, -аў м. Прарэх (y 'Кашулі, сарочцы). Расхрэстаўсё, праёрха ні зашпіліць i ходзіць так. Ст. C. ПРАЖ О'РА, -аў м. i ж. абразл. Ненаедны, ненажэрны. Пражора гота ўсё c потрахамі зьзёла i ішчэ мало. Kp. ПРАЗ (прас) прыназ. Пра. Усё прась цябё гаварылі, што дбуго німашака. Яр. П РА К І'Н УЦ Ц А, -уцца зак. З 'явіцца i хутка знікнуць. От, былі пракінуліся грыбэ, то трохі насушылі. Едн. П РАМ АНУ'ЦЬ, -ёш, -ё зак. асудж. Увайсці ў прывычку. Прамануў голы мыцца ўвосянь на дварэ, i хоць ты яму што хоч. Kp. П РА САВІ'Д Л А (праса.відло), -аў н. Прас, жалязка. Астыло прасавідло, i вуглёў боляй німа. Чым ты прасавацімяш? Гр. ПРАСВЕ'ТНАЯ (горасьвётная) ж. зняважл. Вольны час. Прасьвётнае ні было, бало, за работаю. Ст. С. П РАСТРЭ'Л, -аў м. Незасаджанае, незабудаванае месца (на двары, пляцы). На готум прастрэлі пасадзім грушу i пару вішняў. Вальк. П РА СЦ Я'Ц К І (прасьцяцкі) прым. Дабрадушны, прасцецкі. Натто прасьцяцкі хлопяц, ніц ні задаёцца. Се. ПРА'ТАЦЬ, -чу, -чаш незак. 1. Апаражняць (воз ад снапоў). Троба пратаць (снапы» да вое