Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

для стога. Пбдзішчо на стох рабілі с камёня, лазы, дроў. Ст. С. П О 'Д ЛАП КА, -аўж. Падкладка пад з'езджаны полаз. Лбдлагш трэ даць, палазэ зьлізаліся i капылом шаруюць. Вальк. П О'ДУШ КА, -каў i -шак ж. 1. Падушка. Кр. 2. Пракладка ў калёсах — над пярэдняй воссю. Вар. ПО'КАЗКА (локаска), -аў ж. Прыказка. Много покаскаў ведая гэты чалавёк. Гр. ПО'КУП м. Попыт. Як «іма локупу, то i ні прадасі. Ce. П О 'Л Ы М ЯН Е (полымянё) н. Полымя. Дым ішоў, а цяпёр полымянё відно. Гр. ПО'РТАЧКА, -аў ж. Toe, што i г а л ь к а. Едн. ПО'РТКІ, -аў толькі мн. Штаны з валенага дамашняга сукна. Порткі цьвярдыя i цяшкія. Ce. П О'СП АЛЬ прысл. Запар. Два дні поспаль ні вылазіць с хаты. Дзяр. П О 'У П РЫ К, -аў зняеажл. Пра малое дзіця. Куды ён палёс, поупрык гэты? Вальк. ПО'УРАЗ (дбурас), -аў м. устар. Завязка, вяровачка (часцей рубец з адзення). Mo які пбурас ёсьцяка мяшок завязаць? Bap. ПОУХ, -оў м. устар. Крот. Бало усё казалі поўх на крата. Гр. ПО'ХВА ж. Футарал (для брытвы, акул я раў). Бяс дохівы акуляры ікаб ві іраздушыў у к:шэні. Kp. ПО'ЧКА, -аў ж. 1. Нырка. Запалёнё почак. Ca. 2. перан. абраэл. Малая жанчына. Почка гзта яму па пояс. Од жонка! Вальк