Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

ПЛЬГТКІ прым. Мелководны. Плиткая раки. Гал. П Л Ы ТЧА'Ц Ь (плыччаць), -ая незак. Станавіцца мелкім (мелкаводным). Сушыць, так i рэчка плыччая. Св. П Л Ю СК А Ц Е'Ц Ь, -Іць незак. Хлюпаць. Вады набраў у боты, гаш плюскаціць. Вальк. ПЛЮ 'ТА ж. Кепскаемадвор'е, слота. Дзеты ў такую нігадзіну пойдзяш: цёмнач, плюта, хоць ты с хаты ні вылась. Гр. ПЛЮ Ш ЧА'ЦЬ, -ыць незак. Плюхаць, хлюпаць (пра вадкасць у абутку). Мусіць, набраў вады ў бот — плюшчыць. Вальк. П Л Я Т А ж. Флегма. Прастудзіўсё, плягу аткашліваю. Kp. ПЛЯ'М КАЦЬ, -аю, -аяш незак. Пляскаць (пры ядзе). Брытко плямкаць, як ясі. Чысто свіня. Гр. ПЛЯСКА'Ч м. Гатунак ячменю — з двума радамі зярнят у коласе. Bap. ПЛЯТНЯ'К м. 1. Пляцень. Плятняк згніў, i свіня ў вагарот лазяць. Вальк. 2. Зашчытак ад снегу. Замяцё шашу, як плятняк ні паставяць. Гр. П Л Я Ш ЬГЦ Ь, -ў, -ыш незак. Накрываць страху на стыку — плеш (гл.). Плеш пацёк, будзям пляшыць. Гр. П О 'ВЕРХУ (ловярху) прысл. Паверх, вышэй. Повярху пусьціў, а так па блясі забарабаніў бы. Ce. П О 'Д ЗЕЛ ЕН К І (лодзялянкі), -аў адз. подз ел e нік а ж. Асеннія грыбы з зялёным спо* дам у шапачцы. Пбдзялянкі добро саліць. Вальк. П О'ДЗІШ ЧА (подзішчо), -аў н. Подсцілка