Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

ран. Рэзка, нечакана ўдарыць. Як пальнуў па назё, гаш зарбу. Вальк. ПАЛЬТО' НА КАЖ У'СЕ. Шуба. Яг быў у й*х, шуба казалі, а ў «ас — пальто на кажусі кажуць. Гр. ПАМ АГА'НН ІК (памаганьнік), -аў м. спагадл. Памагаты. А гунь i памаганьнікпаш ідзе. Ст. С. ПАМ АГА'НН ІЦА (памаганьніца), -аўж. enaгадл. Памагатая. Хай малым памагая наша памаганьніца. Гр. ПАМ АГА'ТАР, -аў м. i ж. зняважл. Памочнік; памагаты. Памочніку рады, а такіх памагатараў, каб адно за грошы, ні трэба. Гр. ПАМ АЖ НЕ'ЦЬ, -ею, -еяш зак. Узму-жнепь. Настаяшча дзёўка стала, памажнела. А то ўсё дзіця была. Кр. ПАМ АЛЕ'ЧКУ прысл. 1. Не спяшаючыся, памаленьку. I памалёчку да заходу сонца зойдзяш. Вальк. 2. Паступова. Памалёчку i мы зробімо, што трэба. Гр. 3. Асцярожна. Памалёчку, памалёчку, а то ўпадзяш. Гр. П АМ АЛ Ю 'СЕН ЬК У (памалюсьсяньку) прысл. Наідта паівальна (памалу). I так ужэ памалюсьсяньку ідзё, лёдзьвя ногі цягня. Кр. ПАМ О'ЦНЫ прым. Які яамагае. Гэто лякарспво, кажуць, памоцно. Вальк. ПАМ ПУ'Ш КА, -аў ж. Невялікая э®язка тытуню. Вяжам у пампушкі i здаём тутунь. Зл. ПАМ ЯЛЬНГК, -оў м. Памяло (для падмягання поду ў печы). Памяльніком вымятаю попял, як хлеп саджаю. Ст. С. П АН АШ Ц О 'УВА Ц Ь, -аю, -аяш зак. непаш. Гіанапакоўваць. Цэлыя торбы панапіцбувалі гарэхамі. Вальк. не