Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

фе). Палатно зарэтко, прапуская азодзё. Гр. 2. Пляцёнка (дно з лубу) у рэшаце. Ст. C. П АЛ АЦ Ц Е' (палацё) н. Праполка. Палаця ■много. Ведама — гэдаквяля льну насёялі. Kp. П АЛ Е'Н Н ІК (палёньнік),-аў м. Той, хтопаліць у нечы, апальшчык. Хай пёчы паліць у школі. Нешто ш i паленьніку плацяць. Св. П АЛ Е'ЧЫ (палеча), -aў толькі мн. як зборн. Палённе (дровы). Палечаў тоўстых накідаў у печ — ні хочуць гарэць. Гр. П АЛ ГВАН ІК, -аў м. Збанок (гаршчок),пакрыты паліваю. У паліваніку малако ні аддаё затхляю. Вальк. ПАЛКА'ЦЬ, -аю, -аяш незак. Глытаць. Hi* трымай у році, хучэй палкай. На, запі малаком. Ст. C. П АЛ КНУ'ЦЬ, -ў, ёш зак. Праглынуць. Hi магу палкнуць, засёло ў році. Kp. ПАЛ М І'САК, -скаў м. Неглыбокая металічная луджаная талерка. У палміску даю дзіцяці, то хоць ні разаб e. Вальк. ПАЛО'ЙКА, -аў ж. Ручайка (льну). Едн. П АЛ О'КАНЫ дзеепрым. Палаокэны. Плацё ішчэ ні палокано. Гр. П АЛ У'Д Н АЦ Ь, -аю, -аяш. Палуднаваць. Дай хлопцу палуднаць, мо захацёў есьці. Kp. ПАЛ У'Д ЗЕН Ь (палудзянь) м. 1. Абед (яда). Палудзянь хлопяц нясе. Ужэ гадзін дзве. Kp. 2. ГІаўдня. Бач, як высоко сонцо — палудзянь. ГрП АЛ УЧА'Ц Ь, -аю, -аяш незак. Атрымліваць. Як робіш, так i палучаяш. Яр. ГІАЛШ У'БАК, -бкаў м. Паўкажушак. У нас палшубак харошы носяць аднб на сьвято. Гр. П А'ЛЬНУЦЬ, - у,-яшза/с. 1. Пальнуць. 2. neЬ