Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

Здоцца, мворы, аля не, так 'пацсухі чалавёк. Kp. П А Д С Ц ё 'Л ('пацьеьцёл) м. Toe, чым падсшІлаюць; подсціл. На пацьсьцёл лісту зь лесу нанасіў. Гр. ПАДТАТА'КВАЦЬ (іпаттатаіюваць), нваю, -аяш незак. Падтакваць. Хай паттатаквая, як вырасьця — дасьць i яму (бацьку). Вальк. ПАДТАТА'КНУЦЬ (паттатакнуць), -y, -яш эак. Гл. п а д т а т а к в а ц ь. Яшчэ больш рогі настаўляя, як ты паттатакняш. Гр. ПАДТО'УЧАНЫ (іпаттоўчаіны) дзеепрым. 3 затаўкаю (пра суп). Натто любіць паттоўчану капусту хлопяц. Ce. П АД ХВА ТН Ы ' (патхватны) прым. Зручны, Дзе той маленькі ножык? Такі патхватны быў — i картоплі абрэзваць, i ў казякё схадзіць. Kp. ПАДЧАРО'ВАК (паччаровак), -букаў м. Сала з падчарэўя. C паччарбука ні любіць скварак. Сг. C. ПАДШ П А'РАК (іпачшіпарак), -■ркаў, м.жартаўл. Падростак (14— 16 год). От ішчэ ні кавалер, а пачшпарак ужэ добры! Гp. П АДЭ'РВА ж. жартаўл.: ц э л а я па д э р ва — падарвацца можна (ад смеху). Падорва цэлая з тагб дзіцяці: танцуя i прытупвая, як стары. Ст. C. ПАЗАБІВА'ТЫ дзеепрым. Пазабіваны. Усё вокна пазабіваты, мусіць, ніхтб ні жывё тут. Kp. ПАЗАВУТЛ1ЧЧУ (пазавуглічу) прысл. Выціраючы вуглы (лазіць). Бёгаюць, як сабакі, пазавуглічу. Гр. П АЗВЫ К А'Ц Ь, -юць зак. Папрывыкаць. 8 П. Сцяцко