Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

П АД П А'СЦ І (іпатпасьці), -ду, -азёш зак. Правінаваціцца. Мусіць, патпаў, рас судзіць будуць. Ст. C. ПАДПЕ'РЦГСЯ, шадапрусё, -эсься зак. іоан. Атрымаць дапамогу, дапамагчыся. Нуй сын расце. Такім падапрэсься! Вады каплі ні дасьць, ні то што. Гр. П АД РЫ ЗАВА 'Ц Ь, -зую, -зуяш зак. Падабраць (шуфлем зерне) з ніжняй часткі кучы i высыпаць на верхнюю. Натто расплылася горба, трэ падрызаваць, «аб іменьш мёсца займала. Гp. П АД РЫ ЗО 'УВА Ц Ь, -ю, -яш незак. Г л.п а д р ы з а в а ц ь. Ен будзя падрызоўваць пшаніцу, а я падмяту ток. Ст. С. П АД СА'Н К І (пацсанкі), -аў толькі мн. устар. Невялікія дапаможныя санкі для вывазкі лесу. Kp. П АД СК РЭ'БУХА (пацскрэбуха), -аўж. Хлеб з аскробак цеста, паскрэбак. Пацскрэбуху сьпякла з таго цёста, што дзяжу выскрабла. Гал. П АДСКРЭ'БУШ КА (пацск'рэбушко), -аў м. Паскрэбак. Едн. П АД СП О 'Д (іпацспот) прысл. На самы ніз, падыспод. Сушэйшыя грыбэ пацспот кладзі, а валкаватыя навёрх — пацсохнуць ішчэ. Гр. П АД СП О'Д АМ (шацепадам) прысл. Падыспадам. Пацсподам мо i ні высахло, a зьвёрху пярасохло. Св. П АД СТРЫ ГА 'Н Н ІК (іпацстрыганьнік), -аў м. Той, хто стрыжэ; цырульнік. На ўсё сяло ілацст.рыганьнік. Яг захіварэў, так i ні было ка'\іў стрыхчы. Вальк. П АД СУ'ХІ (пацсухі) прым. Хударлавы