Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

П АД Д АСТАТК АМ прысл. Удосталь. Цяпёрака i ў нас у сялё ўсягб паддастаткам ёсьцяка. Св. П АД Д ЗЕ'РЖ АНЫ прым. жартаўл. Стары, падношаны (пра чалавека). Hi хачу за такого— паддзержанаго— ісьці, i хлопцаў ні бракуя. Яр. ПА'ДКІ (іпаткі) прым. асудж. Схільны (да чаго), ласы (на што). О, яна патка на чужоё; за сьвет пбидзя! Kp. Такі ўжэ паткі да дзяўчат, гаш падая. Гр. П АД Л АЖ ЬГЦ Ь, -ў, -ыш зак. Падагнуць (падрубіць); зрабіць караценшым. Задбуго пальто, трэ падлажыць. Bap. П АДМ АНУ'ЦЬ, -ў, -ёш зак. Схлусіць, зманіць. Да ні слухаііця вы яго, ён падмануў гэто. Вальк. П АД Н ІМ А'Ц Ц А незак. Гл. п а д н я ц ца. Kp. П АД Н ЯБЕ'Н Н Е (іпаднябёнё), -яў н. Скляпенне. Усё паднябёнё выгарало ў пёчы. Гp. П АД Н Я'Ц Ц А, -німусё, -німясься зак. Выказаць жаданне зрабіць што, узяцца за што. Рас панімая, то i падняўсё лячыць. I бач, вылячыў чалавёка. Гр. Рас падняўсё, то лячы, сынку, ні кідан. Ст. C. ПАДО'ЛАК, -аў м. Ніж.няя частка кашулі, падол. Дзяр. ПОДСУУЖ НЯ, -яў ж. Адтуліна, ляток (у калодзе пчол). Уцякаюць ад дажджу, гаш у падоўжні ні зьмяшчаюцца (пчолы). Едн. ПАДПАЛАМ Я'НКА (іпатпалаімянка), -аўж. Хлеб, спечаны перад полымем. Едн. ПАДПАЛЮ 'К (патпалюк),-оў м. Каня (птушка). Патпалюк на дошч крычыць у балопі: патпалю-патпалю! Гр. Ш