Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

Параўн.: Выплывае канен аглоблі, хамут, н aб э д p ы к i i магутны бок сівага каия. (А. Карпюк, Пушчанская адысся). Н А П АВ!ДКУ' (нала'Віітку) прысл. На віду, на відавоку. Напавітку жыўшы, нічого ні схаваяш ад людзён — ні гора, ні радасьці. Kp. Н АП АД АРЭ'Н Д ЗІ прысл. Пад рукой. Хан нападарэндзі ляжыць, мо хутко спатрэбіцца. Гр. НАПА'РСТАК, -аўл. Коіьца для мацавайня касы на кассі. Клін затоўсты, у напарстак ні лёзя. Гp. НАПА'Ш КІ прысл. Найінуўшы на нлечы (не ўсоўваючы ў рукавы). Злажы напашкі да выбяжы палядзі, дзе дзіця паншло. Ст. C. Н АП ІЦ АВА'Ц Ь, -ўю, -ўяш зак. незад. Шчыльна, многа накласці; напакаваць. Паўнюткі сундук адзёжы напіцавала. Пл. Н АП РАД ВЯСН Е' (напрадвясыіё) прысл. Напярэдадні вясны, напрадвссні. Напрадвясьнё ішчэ маразэ моцныя бываюць. Гал. НАП У'ГАЦЦА, -аюсё, -аясься зак. непаш. I Іапіцца. Яг дапаў — напугаўсё, гаш бакё расьпірая. Яр. Н А П У'РЫ Ц Ь, -y, -ыш зак. непайі. Нагнаць. прагнаць. Як меў ногі ўцяклу, як напурылі ягб. Kp. НАПЯХО'ТУ прысл. Пеша, нехатою. Дзе там ёхаў! Напяхоту ішбу. Пл. НАРА'Д ЗІЦ Ь, -джу, -дзіш зак. Параіць, нараіць. Мне, саколік, сюды, да вас, нарадзілі схадзіць. Яр. НАРА'ЗЕ (наразі) прысл. Пакуль што. Яшчэ ўглёдзімсё, пагаворым, a наразі бывай здарбу. Гр. 10Э