Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

Нахадзіцца, надыбацца. Які зь яго хадок— ад вёсьніцаў прышбу i ўжэ надэбаўсё. Ст. C. НАЖ АНЯ', -яці н. мн. н а ж а н я ты (нажанята), -аў пяшчотл. Нэга.'ножка. Дап лаказычу гэто мадоё пажаня. Kp. HAI'M EHHA (найімянію) прысл. Абавязкова. Наказваў, каб нанімянпо былі. Гр. НАКАЗА'ННЕ (наказанё) н. Гора, бяда. Цэло наказанё з гэтым хлопцам — ні сьпійь i годэ!. Ст. C. НАКАЗА'ЦЬ, -жу, -жаш эак. Апавясиіць. На вясёлё малады прышоў паказаць. Гр. НАКАРА'ЦЬ, -аю, -аяш эак. Пакараць. Ofi, накараю за выбрыкі такія! Угр. Н АК ІД А'Н Н ІК (.накіданьнік), -аў м. Тон, хто накідае гной на воз. Яшчэ слабы накіданьнік сь цябё —нідужы. Гp. НА'КРЫ ВАТКА, -аў ж. Вечка, накрыўка (y чыгуне, каструлі). Хай накрыя рандоляк накрываткаю, хучэй зварыцца. Даўг. НАЛАДАВА'ЦЬ, ідую, -дуяш зак. Многа накласці. 3 аднаё штукі, як спусьцілі, цэлы вос дроў наладавалі. Bap. НАЛА'ПІЦЬ,-плю, -'піш зак. Налатаць. I laлапіш, то зь мёсяц панашу пальто. Kp. НА'ЛУПА ж. 1. Малпа. Ст. C. 2. перан. абразл. Пра чалавека. От налупа, што ні скажаш, усё пяракажа. Гp. Н АЛЯГА'ЦЬ, -аю, -аяш неэак. Настойваць, прымушаць. Як налёх, мусяла купіць ішчэ касьцюм. Гр. Н А М Э'Д РЫ К І, -аў толькі мн. Частка зоруi— нляцёнка з раменю, накладваецца на спіну каня, падтрымлівае хамут. Бяз намэдрыкаў хамут на голаў лёзя, як конь нагнё голаў. Гр