Дзяжа 85 Днушка нанёў сабе ат вяліканьня да дзядоў. В. Старина. Дзяжа, ы, ж.—квашня. У дзяжы не падышоў хлеб, В. Старина. Дзяжжа, а, н. зб. — лыко. Нарэзаў на лапці дзяжжа. 5. Старина. Дзяк, а, л.—дьячок. Адзін дзяк гукая ў царкве. Дзяк*— вобзямлю пяк. Лригав. В. Старина. Дзякаваць, дзс.— благодарить. Ня ведаю, дзядзющка, як вам i дзя* каваць за вашу ласку! В. Старина. Дзякоўства, а, н.— должность псаломщика. Васілёк займаяцца дзякоуствам. В. Старина. Дзякуй—благодарю, спасибо. Дзякуй вам за полудзянь! В. Старина. Дзял/ць,~цца, дзс. — делить, - ться. Братэ дзеляцца. Німа чаго ім дзяліць. В. Старина. Дзяльба, ы, ж.—делёж. У Варавікоў ціпер ідзе дзяльба. В. Cmaрина. Дзялянка, i, — 1) доля, часть. Ужо йзьзеў сваю дзялянку.—2)участок леса, сенокоса или земли. С аднае дзялянкі накасіў вазоў пяць сена. У нашуй дзялянца благія дрова. В. Старина. Дзярбан, а, м. [=гдзярван~г-дерн]— заброшенное, заросшее сорными травами поле. Чуць узароў да паўдня дзярбан еты. В. Сяшрина. Дзяржаньне, я, «. — ручка ложки. У ложна кароткая дзяржаньня. В. Старина. Дзяркач, й, ж.—износившийся веник. Венік зьмёўся на дзяркач. В. Старина. Дзяркун, й, ж.—царпающийся. Дзяркун ты нейкі, вот што! В. Старына. Дзярніна, —целина, заросшая дерном. Цяжка араць: адна дзярніна. В. Старина. Дзяруга, i, ж.—одеяло из т о л с т о й грубой льняной ткани. Накрыўся дзяругаю, пасьцелкаю—i то холадна. В. Старина. Дзяруза, ы, ж.— раст. плавун (Lycopodium clavatum L). Рану засыпал! дзярузою. В. Старина. Дзясна, ы, ж.—-десна. Успухла правая дзясна. В. Старина. Дзятва, ы, ж. зб.—детвора. Дзятва ня ведая, як дурэць. В. Старина. Дзяўбануць, дзс.— 1) клюнуть. Куры ца дзяўбанула разы са два ды больш на хоча.—2) ударить чем острым. Ік дзяўбануў па галаве рыдлёўкаю, дык атразу й прабіў дзірку. В. Старина. Дзяўоцг, -ціся, дзс.—клевать, -ться. Курим пасыпця зяла дзяўоці. Дзяўбуцца пеўнікі. В, Старина. Дзяўчмна, ы, ж. (паи. дзяўчыначкаі - девушка. Ладная ўжо вы'расла ваша дзяўчына. В. Старина. Ня глядзі, дзяўчыначка, што галоўка гладка, а глядзі дзяўчыначка, ці меняна хатка. Прик. С. Дукора, Сьміл. р. Дзяцел, дзитла, м. (нам. дзятлік)— дятел, Дзяцял падзёўб бярозу. Злавіў дзятліка. В. Старина. Дзящна, ы, л.-—детина. Глядзі, дзяціна, ня пападайся мне боляй! В. Старина. Дзяцшець, дзс.—впадать в младенчество. Усе людзі на старасьці дзяціняюць. Прык. В. Старина. Дзяц/ніцца, дзс. — вести себя по детски. Дзяцініцца, ік малы. В. Старина. Дзяц/ок, й, м.—парень. Мікіта—здаровы дзяцюк. В. Старина. Дзяцяльнін(ц)а, ы, ж.—клевер белый ползучий (Trifolium repens L). Напасьвіў каня на дзяцяльніня. В. Старина. На нашум сянакося расьце дзяцяльніца. В. Вострава, Сьміл. р. Длубацца, дзс.—копошиться. Чаго ён там длубаяцца цэлаю раньніцу? В. Старина. Днець, дншь, дзс—светать. Надварэ стала днець. В. Слопітча. Здаецца ўсталі рана, а п оку ль са-г браліся ехаць, стала дніць. С. Амельна, Пух. р. Дно, а, н.—дно, 1с цэбра выскачыла дно. У ваўсёй пасудзя трэба новыя дны. В. Старина. Днушка, U ж.—донышко—небольшая круглая или четырехугольная дощечка для резки на ней
Дадатковыя словы
вырасла, дзйтла, дзяціок, дзяўбцг, дзяўбці, курйм, л<.—дьячок, рйна
1 👁