Дзядэ Дзыгаты #4 Дзыгаты, прм.-—высоконогий, большой ростом. Ахрэм нейкі дзыгаты. В. Раўнапольле, Сьміл. р. Дзьшн-дзыл/н, дзб/н, выкл,—звукопадражательные междометия. Званочак дзылін - дзылін - дзылін! Званок дзын-дзын-дзын! В. Старина. Дзьверы, дзьвярэй, лш.—дверь. Хата ашчэ бяз вокан i бяз дзьвярэй. В. Старина. Дзьв/гнуць, дзс. — 1) сильно уда рить. 1к дзьвігну табе ў морду, дак аж кроўю ўмыясься! В. Старина, — 2) двинуть. 1 з места воза ня дзьвігнуць. В, Старина, Дзьмухаць, дзс, (аднакр: дзьму/хнуць)—дуть, дунуть. Ня дзьмухай, ато пер*я паляцідь. В, Старина. Дзьмуцца, дзс.—дуться, сердиться. Чаго ты дзьмесься, ік мыш на крупы?! В. Сткрина. Дзьмуць, дзс. — дуть. Вецяр бясконца дзьме ды дзьме. В. Старина. Дзюба, ы, ж. (пам. дзюбка)—клюв. Певянь ік доў дзюбаю па галаве пыляняці, дык i забіў. У ластаўкі тонкая дзюбка. В. Старина. Дзюгасты, прм. — полосатый. От дзюгастая твая рубашка, аж у вочы кідаяцца! В. Старина. Дзюгаць, дзс. (зак. дз/огнуць)—постукивать, тюкать топором. Ня дзюгні ў цьвіх, ато выпсуяш талер. Дзюгая сабе памаленьку. В. Старина. Дзю-дзю-дзю! викл. — выкрик для приманивания поросят. Трэба паманіць парасят: дзю-дзю-дзю! В. Старина. Дз/адка, i, ж. дзіцяя. — поросёнок. Глядэі, якія маленькія дзюдкі. В. Старина. Дзюжок, жки, м.—полоска в ткани. Сукенка ўся ў дзюжке. В. Матарова, Сьміл. р. Дзюравы, прм.—гл. Дзіравы. Дзюравы мех — авёс будзя сыпацца. В. Мащарова, Сьміл. р. Дз/орка, i, ж. — гл. Д зф ка. Заткні дзюрку ў боццы. В. Вострава, Сьміл. р. Дз/орыць, дзс. — лить большую струю воды. Дождж дзюрыць, ІК з вядра. В, Старина. Дзюрчэць, дзс.—струиться, течь с переливами. Чуць дзюрчыць вада праз дзірачку, В. Старина. Дзяб£лы, прм. — дебелый, крепкий, здоровый. Хлопяц дзябёлы, ік дуб! В. Старина. Дзявоцкі, прм. — девичий. Нта дзявоцкая гульня, а ня хлапецкая. В. Старина. Дзяг, а, м. — полоска лыка, приготовленная для плетения лаптя. Во еты добры вышаў дзяг. Дзягам яго да дзягам! В. Старина. Дзягцярка, i, ж. — посуда для дегтя в виде ведра с глухой крышкой. Дзёгаць стаіць у дзягцярца. В. Старина. Дзядзіна, ы, ж. — жена дяди по отцу. Дзядзіна—г&дзіна. Пригаворка. В. Старина. Дзядзька, i,м.—дядя. Пайду к дзядзьку ў госьці. На вясельля пазвоў yctx сваіх дзядзькоў. В. Старина. Дзядзькаў, прм.—дядин. Ета дзядзькава гумно. В. Старина. Дзядзюшка, i, м. — дядюшка. Дзядзюшка залаценькі, ня біся, я ня буду боляй дражніцца! В. Старина. Дзядок, дка, м. — 1) ларк. от дзед. А дзядок сядзіць адзін. В. Старина.— 2) приспособление для свивания ниток, состоящее из лежащего бруска и вставленных в него двух столбиков, в которые вкладывается „матавіла*. Прынясі дзядок зьвіваць пражу. В. Вострава, Сьміл. р.~~ 3) перпендикулярная, отесанная пластина, поддерживающая верхнюю перекладину на стропилах в холодных строениях. У шчыця паставілі дзядок. В. Дукарка, Сьміл. р. Дзядулька, i, м. — ласк, от дзед. Дзядулька прышоу к нам у госьці. В. Старина. Дзядэ, дбу, мн. — Дмитриевская родительская суббота, день поминовения усопших. У ету суботу будам спраўляць дзядэ. Пастушка
Дадатковыя словы
дбў, дзбін, дзьмуіхнуць, дзіадка, дзіогнуць, дзіорка, дзіорыць, жкй
5 👁