Джгнуць 82 Дзетк! Джгнуць, дзс. — ужалить, быстро вонзая жало. Пчала ік джгне жала!.. В■ Старына. Джоргаць, дзс. (зак. джырганд'ць)— отрывисто* сильно тереть, рвать. Джоргая камянь аб камянь. Кола джырганулааб драбінку. & Скрыль, Пух. р. Джыгун, й, м.—сильно ретивый (о коне и человеке). Ну й джыгун жа Антонаў конь. В. Старына. Дяшнджык, а, лг.—-вертопрах. Усе ведаюиь етага джынджыка. В. Дукарпа, Сьміл. р. Дзе, пре. — где. Дзе тонка, там i рвецца. Прык. В. Старына. Дзюбам сядзець, — сиднем сидеть, на одной мере. Дзёбам сядзіць трава. Іван дзёбам сядзіць, ані ня расьце. В. Крамяні, Пух. р. Дзевер, а, м. — деверь. Лепяй тры дзявярэ, чым адна залоўка. Прык. С. Дукора, Сьміл. р. Дзегаць, гцю, м.—деготь. Шма дзёгцю, чым памазаць калёса. В. Старына. Дзед, а, м. — 1) дед, предок. Так жылі нашы бацьке й дзядэ, І мы ўступім у Іх сьлядэ. Прык. 2) переносно: муж. Мой дзед справіў мне чаравікі. В. Старына. Дзедау, прм. — дедушкин. Надзеў дзедаў кажух. Дзедава шапка. В. ўСтарына. Дзедаушчына, ы, ж. — наследство (хозяйство) от дедушки. Паедам жыць на дзедаўшчыну. В. Старына. Дзедка, i, ж. — 1) ласк, от дзед. Дзедка доў гасьцінца.—2) давнишнее приспособление из железа для вставки лучины; вбивалось в стену. Уваткні лучыну ў дзедку. В. Старына. Дзежкя, i, ж. (пом. дзежачка)—гл. Дзяж а. Купілі новаю дзежку. Масла ляжыць у дзежацца. В. Старына. Дзейкаць, дзс. — распускать слухи. Мала што дзейкаюць людзі. В. Старына. Дзейкі, як, мн. — малоосновательные слухи. Дзейкі ета, а ня проўда. В. Старына. Дзела, а, «.— дело. У каждага сваё дзела. Вярыся за дзела, як камар за цела. Прык. С. Навасёлкі, Пух. р. Якоя табе дзела да міне? В. Старына. Дзеля, прыйм. з родн. скл.—ради. Дзяля вас пастараюся. В. Старына. Д зелятт, а, м. — делегат. К астуся Гэндрыкавага выбрал! за дзялягата. В. Старына. Дзе-небудзь, дзенібудзь, пре.—гделибо, где-нибудь. Дзе-небудзь прыстроюся. Каб дзе-нібудзь папасьці рублёўку грошай. В. Старына. Дзень, дня, м.— день. Дзень да ноч— сутк! проч. Прык. В. Старына. Скучай дзень да вечара, калі рабіць нечага, Прык. В. Дойнава, Пух. р. П яць дзён быў у дарозя. В. Старына. Дзень пры дні — день за днем. Дождж дзень пры дні йдзе ды йдзе. В. Старына. Дзе-ня-дзе, пре.— кое-где. Дзе-ня-дзе тарчыць галоўка й добраі капусты. В. Старына. Дзерава, а, я.—древесина. Такоя-ж нейкая цьвярдоя дзерава: ніяк ня габлюяцца. В. Старына. (Пр. Дрэва). Дз£ран, рну, дзёрман, у, м.—дерн. Дзёрнам абклоў магілу. В. Старына. Х а ту вымасьцілі дзёрманам. В. Крамяні, Пух. р. Дзервянець* дзс. — деревенеть. Аж рукі дзярвянеюць ат холацу. В. Старына. Дз£рнуць, дзс.— -1) хл еснуть. Н я nani кадую дзёрнуць дубцом.— 2) б ы стро удрать. 1к дзёрнаў, аж пыл пакурэў! В. Старына. Дзерпануць, дзс. — царапнуть. 1к дзярпануў капцюрамі, дык аж кроў пашла! В. Старына. Дзе табе...— где это видано. Дзе табе, кажа, я броў тваю шапку. В. Старына. Дзеткі,так, мн.—ласк, слово формы мн. ч. от дзетка, применяется при обращении и к одному. А мае вы дзеткП як-жа ты замарыўся! В. Старына
Дадатковыя словы
джыргандць, фбрмы
1 👁