Даканацца 77 Далячыня Даканацца, дзс.—убедиться. Трэба j даканацца, чыя проўда. В. Ста-; рЫна. Даканаць, дзс.—довесть до послед- j него. Саўсім хоча ён даканаць | міне. В. Старина. Дакараць, дзс.—упрекать. Ня дакаРуи мне больш. В. Старина. Дакгдваць, дзс. (зак. дак/нуць)—добрасывать. Ужо дакідваюць пасьледнія ганке картоплі. Давай хуччэй дакідаям воз гною. В. Старина. Дакінь ты камянь да таго вунь места. В. Старина. Дакладваць, дзс. (зак. дакласьці)— докладывать, прибавлять. Дакладуя вярсту дроў. Троха ня | хваціла сена дакласьці на самы I верх. В. Старина. I Дакладна, пре.—обстоятельно, ос-! новательно. Вот як гаворыць \ дакладна. В. Старина. j Дакл/кацца, дзс.—дозваться. Нешта ня даклікацца цібе, дзяціна. В. Старина. (FIp. Дагукацца). Дакляроўваць, дзс.,(зак. дакляраваць, прм. даклярсваны) — обещать. Ня дакляроваю табе етага зрабіць. Кум дакляраваў мне пазычыць грошай. Мала што было дакЛярована. В. Старина. Дакончыць, дзс.—докончить. Давай дакончыма работу. В. Старина. Дакошваць, дзс. (зак. дакасіць)— докашивать. Вот ужо й дакошваюць. Ашчэ дакасі троха ды й будзя. В. Старина. Дакранушда, дзс.—дотронуться. Ня можна й дакрануцца да яго. В. Старина. Дакука, i, ж.—надоедливость, беспокойство. Чыстая дакука з етым дзіцям. В. Старина. Дакуль, пре.—докуда. ДакуЛь-жа я буду цярпець усё? В. Старина. Дакумант, у, м.~~документ. Пакажы свае дакуманты, хто ты. В. Старина. Дакуімцца, дзс.—докупиться.Усё дорага, нічога ня дакупіцца. В. Старина. Дакучаць, дзс.—надоедать, беспокоить. Ніхто тут ня будзя дакучаць табе. В. Старина. Далсзьці, — 1) долезть до чего. Ня далезьці табе бяз драбіны да самага вярха.—2) добиться чего Дарма, што малоя, а ўсюдых яно табе далезя. В. Старина. Далей, пре.—дальше. Атыйдзі троха даляй. В. Старина. Далсишы, прм. в ст. — дальнейший. На далейшыя палосы гною ня будам вазіць. В. Старина. Далекавата, пре.—давольно далеко. Туды йці будзя троха далякавата. В. Старина. Далека, пре.—далеко. Ашчэ далёка галёка. Прык, В. Старина. Каб ня еў да ня стаяў, дык-бы далёка стаў. Прик. В. Запярыньне, Пух. р. Далікатны, прм. (пре. далікатна)— деликатный, вежливый. Бельма ўжо ты стоў далікатны. Далікатна як умея ён казаць, В. Старина. Далікайіцца, дзс. — привередничать. Нечага далікаціцца: еж палюдзку. В. Старина. Даліктун, а, м.—разборчивый в пище. 1 ванька ў нас даліктун: абы чаго есьці ня будзя. В. Старина. Далічмца, цца, дзс. — досчитать, -ться. Да сотні далічыў, а даляй зьбіўся. Ніяк ня далічыцца пыля нат. В. Старина. Далонь, i, ж.— ладонь. Што у цібе на далоні? В. Старина. Далоўкі, пре. долой. Хадзі, дзеткі, ссаджу цібе далоўиі. В. Старина. Даль, i, ж.—даль. Пяшком прайшоў етакаю даль. В. Старина. Дальбо, дальбог, дальбож, далібоштачкі—ей богу. Дальбо я нічога ня ведаю! В. Старина, Дальбог, праўда! В. Дукоршчына, Сьміл. р. Дальбож, ета ён, узёў тваю шапку! В. Старина. Далібоштачкі, я нжолі ня бачыла ваўка. В. Клятное, Пух. р. Дальшы пре. в. ст.—далее.. Наш сянакос дальшы, а ваш бліжай. В. Старина. Даляскацца, дзс. — дотрещаться. Ага, даляскаўся: дасьць, табе бацька! В. Старина. Далячыня, 1, ж.—большая даль. Жарты: етакая-то далячыня! В. Старина
Дадатковыя словы
дакінуць, далоўйі, далсйшы, р^и
6 👁