Даворваць 76 Даказваць вясельлі: i піць, i есьці. В. Старина. Даворваць, дзс. {зак. дааряць)—допахивать, оканчивать пахоту. Даворваю пасьледнія гоні. Трэба ўсё да1раць. В. Старина. Давяраць, дзс. {зак. даверыць)— доверять. Ня давярайця етаму чалавеку ні на грош. Нашоў етакаму абманшчыку даверыць. В.Машарова, Сьміл. p. Давячзраць, дзс.—доужинать. Пастой, трэба, давячэраць. В. Старина. Дагавпрваць, дзс. (зак. дагавар&ць)—договаривать. Калі пачоў ужо, дык дагаварвай да канца, чаго баісься! В. Старина. Дагаварощца, дзс.— договориться до чего-либо. Ікраз ты дагаварыўся, чалавеча. В. Старина. Дагадвацца, дзс. зак. дагадацца)— догадываться. Во як ён дагадоўся зрабіць. Хай сабе дагадуяцца. В. Старина. Дагадзщь, дзс.—угодить. Добра дагадзіў мне, сынку! В. Старина. Дагадл/вы, прм.— догадливый. Бельма дагадлівы ты, чалавеча! В. Старина. Даганяцца, дзс.—доискиваться. Кал! тоя было, а ён ціпер даганяяцца. В. Старина. Даганяць, дзс. {зак. дагнаць)— 1) догонять. Ёмкі, ік заяц, i ня дагнаць яго.—2) доканчивать окучивать картофель, Даганяю картоплю, ды паедам дамоў. В. Старина. Дагары, пре.—к верху. Ляжьшь сабе дагары, бараду задроўшы. Паставіў зуслон дагары нагамі. В. Старина. Даглядаць, дзс. (зак. дагледзіць)— досматривать, ухаживать. Бацька нейдзя даглядая скаціну. А што яна робіць, толька дзіця даглядая. В. Старина. Дагоцацца, дзс.—доскакаться, дойти до беды, до неприятности. А што дагоцаўся да ліха?! В. Старина. ' Даграбаць, дзс. {зак. дагрэбці)— догребать, оканчивать грести или-же прибавлять грести. Ашчэ троха даграбі сена. Лянуяцца тую крошку дагрэбці. Зараз даграбом. В. Старина. Дагукяцца, дзс.— дозваться. Нешта ня дагук&цца цібе. В. Старина. (77/?. Даклшацца). Дадаваць, дзс. {зак. дадяць)— додавать, делать прибавку. Ашчэ троха дадай, каб ікраз было пуд. Дадоў роўна да рубля. В. Старина. Дадому, пре.—домой. Пашлі ўсе дадому. В. Старина. Дадумацца» дзс.—додуматься. Ніяк ня дадумацца, што рабіць. В. Старина. Даё'нка, І, ж.—подойник. Карова дала цэлаю даёнку малака. В. Старина. Дажартавацца, дзс.—дошутиться. А што дажартавоўся? В. Старина. Дажджмвы, прм.—дождливый. Дажджывы сяголята год. В. Старина. Дажынаць, дзс. {зак. дажяць)—дожинать. Бабы дажынаюць. ав€с. Хуччэй дажном ды пойдам на другую палосу. В. Старина. Дажошкі, нак, лш.—окончание жатвы и празднование его, У Вандрэя на дажынках была гарэлка. Бабы пяюць дажынкі. В. Старина. Дазваляць, дзс. (зак. дазволіць)— позволять. Ня дазваляйця дзецям дурэць. Хто табе дазволіў чужоя браць? В. Старина. Дазваньня, даузваньня, пре— совершенно, дочиста. Дазваньня высахла дзяўчына. Дазваньня град пабіў дабро. В. Старина. Дазвол, у, л*.—-позволение. Ня далі дазволу на лес. В. Старина. Дайграць,-цца, дзс. — 1) доиграть. Хай музыка дайграя, ды пойдам.— 2) накуролесить, напроказничать. А што дайгроўся?! В. Старина. Дак—гл. Дык. Даказваць, дзс.—слишком многое высказывать в ссоре, обвинять. Стал! сварыцца й чаго яны ня даказвалі адзін на другога! Ік стоў на яго даказуваць,—дык аткуль ён што й бярэ! В. Сталина
Дадатковыя словы
дагаварбщца, дажбшкі, даёнка
4 👁