Аплявушыць 20 Арганісты Аплявушыць, дзс.—дать затрещину. 1к аплявушыў яго, аж закруціўся. B. Старина. Аплятанік, at дс,—глиняный горшок, оплетенный проролкою. Kyцьця варыццаў вапляТ аніку. В.Старына Аплятяць, дзс. (прм. апліцены)— скреплять глиняный горшок проволочной сеткой. У нас Іцка аплятая гаршкё. Каб ёй (гаршчок) быў аплецяны, даўжэй паслужыўба. В. Старика. Аподка, i, Жь—дно в улье, колоде. На апоцда са жменю было пчол няжывых. В. Лядцо. Пух. р. Аподак, лка, м. — горбыль, плосковыпуклая доска, крайняя из бревна. Трэба купіць аполкаў, каб абгарадзіцца. В. Старина. Апоўзіны, ін, мн.—скручаные ветки, которые кладутся на вершину стога. На стог ашчэ трэба палажыць апоўзіны, ато раскідаяцца верх, В. Лядцо, Пух. р. Апошні, прм.—последний. Апошні раз кажу табе: ня рабі ты етага! В. Старина. Апрануцьгцца, дзс. — одеть,-ться. Німа чаго на плечы апрануць, Апраніся во хоць хустаю. Пашылі кажушок—будзя ў што апрануцца. В. Старина. Апратны, прм.—опрятный. Ета дзіця чыстая, апратная. В. Вое трава, Сьміл. р. Апруцяноць, дзс. — стать прутом, околеть. От каб ты апруцянёў с такім катом!—усё сала паеў на, скавардзе. В. Раўнапольле, Сьміл. р. Апрыкраць, дзс.—сильно надоесть. Так цяжка жыць, што проста апрыкрала. В. Старина. Априч, прийм.=тг. апроч—кроме, без. Гуляйця, дзевачкі, апрыч Miне, В. Старина. Апрэгчыся, дзс. (кляцъба)— сдохнуть, околеть, Хай ты апражыся, такоя дзіцятка! В. Старина. Апустошыць, дзс. — опустошить. Сынке ўсю гаспадарку апустошылі. В. Старина. Апуишць, дзс.—вздуть желудок. Ня жары ўсяго, ато ашчэ апушыць. Ат канюшыны апушыла карову. В. Старина. Апцас, у, М.—гл. Абцас. Апын/цца, дзс.—очутиться. 1к вырваўся жарабок, дык аж за еялом апыніўся. В. Старина. Апофскваць, дзс. (зак. апырскаць)— обрызгивать. Маці апырсквая капусту на'гародзя, каб чэрві ня елі. Апырскай добра рой, дык тады. ня ўцячэ. В. Старина. Апытаць, дзс— расспросить, разузнать. Трэба ў людзей апытаць, каб дзе дастаць пастушка сабе. В. Старина. Апзцкаць, -цца, дзс. (прм. апзцканы) — замарать,-ться. Увесь апуцкаўся ў муку. Ходзіць пастаянна апуцканы. В. Старина. Апякун, а, м.—опекун, заботник. Нечага мне ўказваць: нашоўся апякун такі! В. Старина. Апяразаць, дзс.— стегн уть. Т ак апяразбу хлапца пугаю, што той аж закруціўся. В. Старина. Апярэдзіць, дзс. — опередить. У се хурманкі апярэдзілі міне. В. Старина. Апячыся, дзс. — обжечься. С агнём трэба асьцярожна, каб ня'лячыся. Дзіця апяклрея ў пажары. В. Старина. Арабша, ы, ж. — рябина обыкновенная (Sorbus aucuparia L.) Пад вакном расьце арабіна. В.}Кораукь, Сьміл. р. Арандак, а, м.—гл. Андарак. Наткала арандакоў сабе й дзяўчатам. В. Слопшяа. Шацк. р. Арандаковы, прм.—сделанн ы й из „зр а н д а ка "— ю бки. Падай арандаковаю анучу. В. Слонішяа, Шацк. р' Араты, ara, м.—пахарь. Я сам i касёц, i араты, i баранавалок. В. Старишь. Араць, дзс— пахать. Пара араць на зіму. Канюшынішча цьвёрда арэцца. Аручы згубіў пугу. Калі хочаш, арыма паркаю: мой i твой конь. В. Старина. Арган, а, л*.-—орган. У касьцёля дык пяюць i арг&н ашчэ йграя. В. Старина. Аргаш'сты, ага, ж —органист. Арганістага німа, дык 1 німа каму йграць у касьцёля. В. Старина
Дадатковыя словы
ап^цканы, ап^цкаўся, апбфскваць, апустбшы, апыніцца, апўшыць, аргашсты, нагародзя, нялячыся, разбў
8 👁