Цыгундзер 301 Цьмяны Цыгундзер, дра, м. {яўрэйск. zuhunder, зням. zu Hunden).—побранка, строгое взыскание. 1к возьмуць яго на цыгундзяр, дык ня дзе дзеняцца, прызнаяцца. В. Старина. Добра яго ўзялі на цыгундры! В. Крамяні, Пух. p. Цыкора, ы, ж.—цикорий (Cichorium Intubus L). Чай с цыкораю. В. Старина. Цымант, у, м.—цемент. Атліў падлогу с цыманту. В. Старина. Цымантовы, нрм.—цементовый. Зрабіў пограб цымантовы. В. Старина. Цммус i чымус, у, м.— 1) сладкое кушанье из моркови у евреев. На шабас нашы Сіманэ (ад імя гаспадара—Сіман) навары л i цымусу.—2) самая лучшая часть всякого кушанья. А на дне самы чымус астоўся.—3) лучшая, самая интересная, часть к-л. действия. Ой што тут было—ты ня пасьпеў на самы цымус! В. Старина. Цынболы, аў, мн. — струнный инструмент вроде цитры. Кандрат умея йграць на цынбалы. В. Старина. Цыраваць, дзс.—штопать. Маці цыруя шкарпэткі. В. Старина. Цырамоніцца, дзс. — церемониться. Ня цырамонься, чаго ты цырамонісься — еж! В. Слопішча. Шацк. р. Цыратовы, нрм. (польск. ceratowyj— клеенчатый. Цыратовая шапка ў яго. В. Старина. Цб/ркаць, дзс.—доить коротко, когда корова дает мало молока. Годзя яе (карову) ўжо цыркаць: боляй ня дасьць малака! В. Старина. Цырубалка, i, ж.— I) детская игрушка из косточки, перевязанной двойным шнурком; вертится на этом шнурке и жужжит. Хлапцэ парабілі сабе цырубалкі ды йграюць.—2) палка, калодка, подвешиваемая к шее свиньи, чтобы та не могла быстро бегать. Сьвімьня ўцякая з пастуха, дык прывязалі би цырубалку.— 3) тонкие дрова, из сучков. Цырубалкамі прапалілі ў печы, дык i холадна. В* Старина. Цырулік, а, м.—цырюльник. Каб цябе цырулікі парэзалі на мяса! В. Крамяні, Пух. р. Цырыкаць, дзс. -—щебетать. Вяраб'е цырыкаюць на дождж. В. Старина. Цбща, ы, ж. (дзіцяч.) материнская грудь. Дам хлопчыку цыцы—ня плач! В. Старина. Цыцка, 1, ж.— 1) женская грудь, сиська, титька. Дзіця плача—цыцкі хоча.—2) сосец у самок животных. У каровы цыцкі маленькія, німа як i даіць. В. Старина. Цыцоха, i, ж*.—женщина с большими грудями. Цыцохі етаі нешта ніхто й замуж ня бярэ! В. Старина. Цьвонкаць, дзс.—зря болтать. Ат цьвенкая языком, ня ведаючы, ў чом дзела! В. Старина. Цьвердзшя, 1, ж.-слишком что твердое. Канюшынішча — такая цьвярдзіня, што й плуг ня бярэ! В. Старина. Цьвет, у, м.— 1) окраска, колер. Набрала на спадніцу цьмянага цьвету. — 2) цветки деревьев. Насушылі ліповага цьвету ат кашлю. В. Старина. Цьвік, а, м. (нам. цьвічок)—гвоздь. Убіў цьвік у сьцяну. Дошчачку зьбі цьвічком. В. Востра&а Сьміл.р. Цьвіхамі зьбіў скрыньку. В. Старина. Цьвінтар, у, м. (з польск. cmentarz)—погост. Сьвіньня рыюцца на цьвінтары,—ведама німа аграды. С. Дукора, Сьміл. р. Цьвісьці, дзс.—1) цвести. Зараз будуць цьвісьці садке. Цьвіце яблына.-—2) плесневеть. Хлеб у стопца, дык цьвіце. В. Старина. Цьв/шша, а, н. зб— гвозди. На хату шмат цьвішша пашло. В. Старина. Цьвярозы, прм.— трезвый. Цьвярозы етак-ба ня брахоў, ато ведама п'яны...в. Старина. Цьмяны, прм. — темноватый. Нейкі цьмяны хлеб вышаў. В. Старина
Дадатковыя словы
вярабе, пяны, цбіркаць
4 👁