ХІб Хіб, а, м. — хребет. На хібу ашчэ j сала дарма. В. Старика. Х/ба, злуч.—разве: Хіба-ж я ведаю, | што табе трэба? В. Старика. Х/біць, дзс.— 1) делать ошибку,) промах, выявлять недохват в чем. Роўна хунт—вага ня хібіць ані.—2) не уродить. Хібіў наш ячмень. Хібіла картопля. Жыта сяголята хібіўшы. В. Старина. Хшаиь, дзс. — хихикать. Ужо пачалі хікаць. В. Старика. Хшць,-цца, дзс. — наклонять, - ться; накренять,-ться. Елка сама ўжо хіліцца, ня падразайма боляй. Хілі шула ў еты бок ды абсыпай зямлею. В. Старина. Х1нуць,-цца, дзс— 1) наклонять,-ться. Бяроза хінецца ат ветру, як ня зломіцца. — 2) питать к кому благорасположение. Ня хінецца ён к сваім—чуроўся ўжо. В. Старика. Хістаць,-цЦа, дзс. (зак. хіснуць,-цца) —качать,-ться в стороны. Ня хістай стала. Аж іці ня можа— хістаяцца. Ета ён хіснуў зуслон, дык вядро й скінулася. Ішоў, не'к хіснуўся ды паваліўся. В. Старина. ХІтраваць, дзс. — хитрить. Вельмі стоў ты хітравацьі В. Старина. Хітры, прж. — хитрый. У Хідры людзі хітры. Прик. (Хідра — в. Пух. р.). X. Самік, Пух. р. Х/трыкі, аў, мн. обман, плутовство. Хітрыкамі ўвесь сьвет пройдзяш, ды назад ня вернясься. Прик. В. Старина. Хлапсц, пц&, м.—отрок, подросток. Які ён нягодны хлапец: ні за што ня паслухая. В. Старина. Хлапсцк!, прм. — относящийся к j парню. Ета хлапецкая гульня.! Хлапецкая шапка. В. Старина. Хлапчан#, ниці, к. мальчуган. Абрыдоная нейкая хлапчанё: усе лезя ды лезя, каб яму што даць, В. Старина. Хлапчук* 6,- м. — подросток. Ладны ён ужо хлапчук; сам арэ й троха косіць. В. Старина. Хлапчына, ы, л.—детина. Етакі вялікі хлапчына лезя к малым i гуляць —ета-ж сорам! В. Старина. | Хмара Хлеб у сваём пуся (палевы),— хлеб, приготовленный из муки, зерно для которой не провеивалось. Цілер яны сталі лепяй жыць, а ўперад дык тлуміліся адною картопляю ды хлеб елі ў сваём пуся. В. Старина. Хлібаць, дзс. — хлебать, есть жидкое. Хлёбая нішчымныя бураке. В. Старина. Хлёпаць,хл/опаць, дзс.—плескаться, идя по воде, по грязи. Ня падкасоў штайоў ды хлёпая па вадзе. Абыйдзі бокам, ня хлюпай па гразі. В. Старина. Хлшаць, дзс. — всхлипывать, плакать. Годзя табе ўжо там хліпаць, ідзі есьці! В. Старина. Хлістаць, дзс,— 1) хлестать. Хлішчы яго пугаю. В.Слогишча,Шацк.р.— 2) есть что жидкое. Хлістая адну поліўку, а густышу ня хоча. В. Старина. (Пр. Орбаць). Хлопчык, а, м. (пам. хлопчычак)— мальчик. Ладны вырас ваш хлопчык. Стройны ваш* хлопчычак. В. Старина. Хлопец, пца, м. — парень. Гарасіму лацьвей: яго хлопяц усюды йдзе ды йдзе. Сяголята буду жаніць свай го хлопца. В. Старина. Хлуд, а, м. — деревянные стенки колодца. У калодзіж упусьцілі дубовы хлуд. В. Старина. Хлусщь, дзс—лгать. Што мне хлусіш, я сам ведаю. В. Старина. Хлыстак, ё, м.—палка для перенимания катаемого круга (кацслкі). Хлыстаком доў ня па кацёлца, а па нагах. В. Старина. Хл/ондра, ы,ае. (польск. flondra, flundra) — неряха, нечистоплотный. Ну й хлюндра: увесь у гразь убырскаўся! В. Старина. Хлюст, а, м.—~лгун и подлиза. 3 яго толька добры хлюст, а больш нічога. В. Старина. Хляпа, ы, ж. (ляпа) — широкий рот.' Усё ўваброў-ба ў сваю хляпу! В. Старина. Хляўчук, а, ж. — хлевок. Сьвіньней заганіця ў хляўчук, В. Старина. Хмара, ы, ж. — туча. Насунула вялікая хмара — будзя здаровы дождж! В. Старина