Хвала 294 Хвайчар Хвала, &, ж. — хвала, слава. Адзін j зьеш вала—усёроўна адна хвала. | Прык В. Загай, Пух. р. Хваліварак, рка, м. — фольварок, небольшое имение. Каля нас дык усе панскія хваліваркі па'ддавалі на пасёлкі, толька большыя дварэ пакінулі на саўхозы. В. Старына. Хвал/ць,-цца, дзс. — хвалить, - ться. Хоць за плот валіць, але сваё хваліць. Прык. С. Новосёлы, Пух. р. Сябе ня хвалі i людзей ня гань. Прык. В. Капейна, Сьміл. р. Німа тут чым хваліцца. В. Старына. Хвальч, ы, ж.—фальш, порок. Конь бнз хвальчы, купляць можна сьмёла. В. Старына. Хвальчквы, прм.—фальшивый. Нехта на месьця ўсунаў мне хвальчывага рубля. В. Старына. Хванар, š, м.—фонарь. Запалі хванар схадзіць у стопку. В. Старына. Хванда, ы, ж.—фалда. Даўней сьвіты насілі с хвандамі, а ціпер етак ня шыюць В. Старына. Хварав/ты, прм.—болезненный. Ней- j кая хваравітая іх дзеўка. В. Ста- \ рына. Хварба, ы, ж.—краска. Купіла сіняі хварбы на спадніцу. В. Старына. Хварбаваць, дзс. — красить, окрашивать. Мы свае вокиа будам хварбаваць. Хварбуя яйца. В. Старына. Хвароба, ы, ж. — болезнь. Па людзях ходзіць усякая хвароба. I В. Старына. ! Хварс/ць, дзс. — форсить. Німа ўжо ў яго чым хварсіць. В. Старына. | Хварсун, а, м. (ж. хварсуха)— | франт. Нашоўся етакі хварсун, | думая, яго ніхто ня ведая! Хвар- 5 суха наша дык ня ведая, якія прыборы сабе вымышляць. В. Старына. Хвартух, ś, м. — передник. Набрала j сабе на хвартух. В. Старына. Хварэць, дзс. — болеть. Дзеці хва- j рэюць на прастуду. В. Старына. Хвастаць, дзс. — 1) хлестать кого. Хвошча яго трапкачом па чом лапала. — 2) бить. I давай хвастаць яго чыстаколінаю. — 3) разбивать что.. Уп'ецца ды хвошча пасуду. В. Старына. Хвасьлша, пре- красиво, приятно. Хвасьліва слухаць, як ты кажаш, сынку! кажы, кажы етак на бацьку! В. Старына. Хвасьлшы, прм. — красивый, форсистый. Хвасыіівы вазок ён зрабіў. Хвасьлівыя драбінкі. В. Старына. Хватацца, дзс. — торопиться. Ня хватайся, да вечара ашчэ пасьпеяш кончыць сваю работу!/?. С7яарына. Хвільгаваць, дзс. (польск. figlować)-ўплутовать, мошенничать. Ты яму ня'ддавай работы: ён такі чалавек, што ўмея й хвільгаваць. В. Старына. Хв/ля, i, ж.— 1) буря. На дварэ ўзьнялася хвіля.—2) в бранном см. Куды цібё гоніць чортава хв!ля? Хвіля якая ў яго ёсьцяка! В. Старына. Хвіранка, i, ж. (польск.* firanka)— оконная занавеска. Зацягні на вакно хвіранку. В. Старына. Вокна пазавешвалі фіранкамі. В. Вострава, Сьміл. р. Хвойн/к, а, м.—сосновый лес. Ваўке ў хвойніку парвалі кабылу. /?. Старына. Хвортка, i, ж. (польск. furtka, з ням. Pforte)— калитка. Хвортку зачыняй, ато чужыя сьвіньня на двор налезуць. В. Старына. Хвортачка, 1, ж.—пам. Хвортка,— оконная форточка. Заказоў стал яру новыя вокна рабіць i каб у вадном вакне была хвортачка. В. Старына. Хворы, прм. — больной. Ён ашчэ ляжыць хворы, мо' зараз паправіцца. В. Старына. Хвоя, i, ж. (пам. хвойка) — сосна обыкнов. (Pinus silvestris L). С аднае хвоі вышла тры бярвіне й вярхавіна. Араиь пайду пад хвойку. В. Старына. Хвэйчар, а, хвэльчар,а, к.—фельдшер. Хвзичар даў зельля. В. Клптное, Пух. р. К хвэльчару павезьлі дзіця лячыць. В.Старына
Дадатковыя словы
вокйа, няддавай, паддавалі, упецца, хваравіты, хвзйчар
11 👁