Ухібіць 291 Ушчуваць Ух/біць, дзс.—сделать ошибку, промах. Ніколі ён табе ня ўхібіць. B. Старына. Ухмыдяцца, дзс.—ухмыляться, тихо смеяться. Ухмыляяцца сабе ў бараду. В. Старина. Уходаць, дзс.— 1) убить кого. Завялі нейдзя аднаго, ды ўходалі.— 2) сожрать что, Адзін уходаў етакі кусок сала! В. Старына. Уцсрпіць, дзс.—утерпеть. Ня ўцерпіў—так! выпіў. В. Старина. Уцерціся, дзс.— 1) вытереться полотенцем. Хай-ба ты ўцёрся лепяй, ато хутчэй есьці. На, во рушнік, утрыся.—2) надоесть кому в высш. степ. От дзе злодзяй: усяму сялу ўцёрся! В. Старына. У цеха, i у ж.—утешение. Дзеткі іх— адна ўцеха. В. Старына. Уцфа, ы, ж.—потеря, урон. Усім уціра ат етаі вайны. В. Старына. Уціральнік, а, м. — полотенце для утирания. Дайця чысты ўціральнік пацерціся. В. Старына. Уціраха, i, ж.—снаряд для терки льна, с двумя языками. Наша ўціраха добра ўцірая лён. В. Воcmpaea, Сьміл. р. (Пр. Церніца, Ламаха). Уц!раць,-цца, дзс. (зак. уцсрці,-ціся) — утирать, вытирать, * ться. Павесьця рушнік рукі ўціраць. Уціраясься ты з гадзіну. Дзіцяці н!ма чым уцерці. Утрыся-ж ты харашэнька! В. Старына. УцІскаць, дзс. (зак. уц/снуць, прм. уц/снуты)—увязывать воз с сеном, соломою и проч. подр. посредством веревки и жердки— „рубля". Зараз накладом вазэ ды будам уціскаць. Добра ўцісьні воз, каб сена ня раскідалася. Слаба быў уціснуты воз, дык снапэ й раз'ехаліся. В. Старына. У ціхам/рыць,-цца, дзс.—успокоить, ться. Німа каму етых дзяцей уціхамірыць. Хай хв!ля ўціхамірыцца. В. Старкна. Уцяжку, пре. — быть беременной. Альжбета ходзіць уцяжку. Наша нявестка ўжо йзноў уцяжку. В. Старына. Уцякаць, дзс. (зон. уцпчы) — удирать. Уцякайма, хлопцы, ат'етуль! Вот папоўся—i ўцячы німа куды! Уцёк—i памінай, як звалі яго! В. Старына. Уцям, npc.—в память; употребл. c отр. не (ня). Нешта ета мне ня ўцям. В. Старына. Уцяміць, дзс,—уразуметь. Ніяк ня можа ўцяміць нічога. В. Старына. Уцямнець, дзс.—сильно почернеть. Уцямнеў ён i ўчарнеў ад гора. В. Старына. Уцяць* утну, утнеш, дзс.— 1) усечь, урвать. Hl ўцяць, ні ўзяць яго!— 2) укусить, угрызть. Цьвёрды яблык—аж зубам! ня ўцяць яго. —3) больно ударить. Такі ўцяў яго! В. Старына. Учадзсць, дзс.—угореть. Учадзяў, аж у вушшу зьвініць. В. Старына. Учапщца дзс.—уцепиться. Учапіўся за сук ды парвоў жакетку. В. Старына. Учарнсць, дзс.—сильно почернеть, потемнеть. Учарнеў чалавек, ік галавешка. В. Старына. Учацьвяршс, пре.—вчетвером. Учацьвярых чуць паднялі калоду. В. Старына. Учуць, дзс.—услышать, послышать. Дзе што ўчун, дык i пяракажа бацьком. В. Старына. Учыняць, дзс. (зак. учынщь;—заквашивать хлеб или блины. Зоўтра йзноў прыдзяцца ўчыняць хлеб. Учыніла цеста на хлеб. Учыніла картапляных бліноў. В. Старына. Ушалопацца, дзс.—опознаться. Ушалопаўся ў чужую каніну, узёў яе ды вядзе. В. Старына. Ушалопаць, дзс.— 1) уразуметь. Добра ня ўшалопаў ды кажа посьля чорт ведая што.—2) взять что на ум. Дурань што ўшалопая ды ляпая. В. Старына. Ушпылгць, дзс.—нахлестать хорошенько. Ушпыліў яму лапружкі добра! В. Старына. Ушчаць, дзс. — почать. Ізноў яны ўшчалі сварку. В. Старына. Ушчуваць, дзс. (зак. ушчунуцьусмирять, вразумлять. Німа каму етых дзяцей ушчуваць, дык i
Дадатковыя словы
атетуль, разехаліся, утнў, уціснуць
2 👁