Усхадзіцца 290 У хацІаь У схадзщца,дзс.—разбушеваться. У с -! хадзілася бура, аж дрэвы крышыць! В. Старика. Усхашцца, дзс. — взняться. Усхапілася скула на руцэ. Усхапіўся раптам вецяр. В. Старина. У сход, у, м.,—1) восход. Устоў пярад усходам сонца.—2) восток. Араплан проста так i паляцеў на ўсход. В. Старика. Усцацца, дзс.—у мочиться. Ня было тае ночы, каб еты сікун ня ўецоўся. В. Старина. Усыпаць, дзс.—1) всыпать. Картоплю ўсыпалі ў яму.—2) побить кого хорошенько. Усыпал! яму па першая чысло! В. Старина. Усьпіраць, дзс. (зон. усьперціў — Г) поднимать. Стоў на плечы ўсьпіраць мех, а ён парвоўся. Аднаму ня ўсьперці шаснасткі з жытам на кош (у млыня).—2) напяливать иа себя одежду. Нашто табе ўсьпіраць на свой маздан дзяцінаю шапку,—каб парваць яе? Усьпёр на сібе мой кажух. В. Старина. Усьп/сваць, дзс. (зак. усьпісаць)— отписывать имущество. На*днаго сына ня трэ'бала ўсьпісваць усяе гаспадаркі. Усьпісоў на дачку палавіну будоўлі. В. Старина. Усьцерагчы,-чыся. дзс.—устеречь, -чься. Каб як усьцярагчы каноплі ат курэй. Ня ўсьцярагчыся ат чужых сьвіньней: усё гумно парылі. В. Старина. Усыдобіцца, дзс.—взлезть, взобраться. Каню й так цяжка, а ён ашчэ ўсьцюбіўся на воз. В. Старина. Ус/оды, ус/одых, пре.—везде. Усюды ён табе трапіць, проста дзіва! Усюдых ён пабывоў. В. Старина. Усядно, пре.—всёравно. Усядно мне —ці тут, ці там. В. Старина. Усяк, пре. — всяк,—о. Усяк бывая. В. Старина. Услкі, прм.—всякий. Хочаш каб усяк! на цібе пальцам паказваў. В. Старина. Усяночная, ае, ж.—всенощная. Нашы паехалі ў Сьмілавічы на ўся- | ночнаю. В. Старина. \ Усяроўна, пре.—всеравно. Усяроўна—ці так, ц! етак. В. Старина. Усячына, ы, ж.— всячина. Усякая ўсячына там была. В. Старина. Утарэпіцца, дзс. (літ. утаропіццавперить взор. Чаго ты ўтарэпіўся, ці ты ня бачьіў? В. Старина. Утлумачыць, дзс.—вбить в голову знания, разъяснить что. Вот галава! ніяк ня ўтлумачыць яму. В. Старина. Уток, у, м. — уток. Нітак хваціла толька на'дзін уток. В. Старина. Утрата, ы, ж. — потеря. Вялікая ўтрата мне была з етаю купляю. В. Старина. Утраціць, дзс.—потерять на чем. Ня зараібіў, а ўтраціў на парсюку. В. Старина. Утрая, пре.—втрое. У яго ўтрая усяго боляй, ік у нас. В. Старина. Утупіцца, дзс. — заупрямиться и стать на месте. Утупіўся, ік ка« зёл той,.! ня кранецца. В. Старина. Утуцшць, дзс.— погасить. Ня ўтушыць пажару—вецяр кідая цяпло нет ведама куды! Чуць утушылі пажар. В. Старина. Утыкаць, дзс. (зал. уваткнуць)— втыкать, всаживать. Ня ўтыкай іголкі ў ладушку. Уваткні свой язык—ведаяш, куды! В. Старина. Утыкаць, уваткнуць нос,—соваться в чужое дело. Нечага ўтыкаць свайго носа ў наша дзела! 1 ты ашчэ ўваткні сюды свой нос! В. Старина. Утышчыцца, дзс.— всунуться, пролезть. Народу етулька сабралася, цясната, а ён-жа вот не* к утышчыўся аж у самаю сярэдзіыу. В. Старина. Ухадзщца, дзс.—управиться с работою, с делом. Чуць ухадзіўся с сваею работаю. В. Старина. Ухашць,-цца, дзс.— 1) ухватить что, ухватиться, взяться быстро за что. Ня вельма што ты там ухопіш. Ухапіўся за жэрдку. —2) получить от кого побранку, неприятность. А што—ухапіў? я казоў, ня чапайсялепяй з 1м! В. Старина