Сьпелы 273 Сьцікавадь Сьпілы9 прм. (пам. сьпеленыф — зрелый. Пшаніца ўжо сьпелая— пара яе жаць. Во дзе сьпелянькая дулька! В. Старина. Сьпіраду, npc. — спереди. Сьпераду жакетка добра, a йззаду, ік мех. В. Старина. Сьперазяць, сьпярэжыць, дзс.—нанесть удар поленом, палкою или подобным чем. Каб сьпяразоў яго чыстаколінаю!.. Калом па сьпіне так-жа сьпярэжыў яго!.. В. Старина. Сьпець, дзс.—зреть. Ня рві зялёных яблыкаў, хай ашчэ сьпеюць. В. Старина. Сьпірацца, дзс. — спорить. Ашчэ ён уздумаў са мною сьпірацца! В. Старина. Сьпісаць, азе.— 1) исписать. Сьпісоў аркуш паперы. — 2) наделать на теле кровавых знаков розгами, плетью или иным чем подобным. Сьпісоў яму ўсю шкуру лейцамі! В. Старина. Сьпісяжыць, дзс. — наделать на теле „пісягоў- кнутом или иным чем подобным. Сьпісяжыў усяго каня. В. Старина. Сьпіхаць, дзс. (зак. сьпіхнуцьу — спихивать, сталкивать. Ня трэ'бала яго сьпіхаць з воза, хай-ба сядзеў. Сьпіхнулі яго з лаўкі. В. Старина. Сьпіца, ы, ж.— 1) спица в колесе. Павыкідаліся сьпіцы с пярэдняга каляса.—2) деревянная линейка, на которой делают ушки лаптя. Згубілася адна сьпіца, i німа як лапця шіесьці. Шырокія сьпіцы, дык надта вялікія вушкі вышлі. В. Старина. Сыіяваць, дзс. — петь. Сьпявайця, дзевачкі, сьпявайця! В. Слопішна, Шацк. p. Сьпякота, ы, ж. — жара, зной. Сьпякота, аж ня вытрымаць! В. Старина. Сьпялейшы, прм. ecm.—более зрелый. Наша жыта сьпялейшая, i то ашчэ ня думаям жаць. В. Старина. Сьпярша, пре. — сперва. Сьпярша ты хаця етанаўчыся добра рабіць. В. Старина. Сьпячде,-чыся, дзс.—изжарить, -ться. Госьцю трэба яешню сьпячы. Сала сьпяклося, аж пагарэла. В. Старина. Сьсесьціся, дзс. — (о молоке) скваситься. Малако сьселася, нельга бяліць. В. Старина. Сьс/вераць, дзс.—(о девице) состариться в девах. Яна й сьсівярая дзеўкаю, ніхто яе замуж ня возьмя. В. Старина. Сьсівець, дзс. — поседеть. Пастарэў, сьсівеў чалавек. В. Старина. Сьсілкаваць9 дзс. — осилить. Адзін ня сьсілкуяш падняць меха. В. Старина. Сьц£баць, дзс. (аднакр. сьцебануць) — стегать, хлестать. Узёў ды сьцёбая пугаю па чом папала. Сьцябануў яму дубцом па сраца разоў са тры. В. Старина. Сьцежар, а, м.—шост, около которого укладывают стог. Крыва ты ўбіў сьцежар, нельга будзя добра стога кідаць. В. Крамяні, Пух. р. Сьцякка, i, ж. — тропинка. Там будзя сьцежка цяраз поля. В. Старина. Сьцшавацца, дзс. — пожимать плечами, приподнимая их. От привычка ў яго: абы-што, дык у сё сьцепваяцца плячамі. В. Старина. Сьцерагчку-чыся9 йзс.—беречь,-чься. Німа каму сьцярагчы садка. Трэба сьцярагчыея, каб ня папасьціся. В. Старина. Сьцірпіць, дзс. — стерпеть. Холод, аж ня сьцерпіць! В. Старина. Сьцерці, дзс.— 1) стереть. Каб чым сьцерці стол. — 2) без пользы провести время. Толька сьцёр час, i нічога ня дабіўся. В. Старина. Сьцерціся, дзс. — пропасть чему. Сьцерлася дарам гаспадарка. Сьцерліся іх пчолы бяз догляду. В. Старина. Сьцшма, ы, ж. — огромное стечение народа. У хату сьціжма народу набілася. В. Старина. Сьцікаваць, дзс. — подсмотреть из любопытства. Трэба-ж сьцікаваць, куды ён пойдзя. В. Старина