Споўніць 263 Спускаць С пф іцьгШ іа, дзс. — исполнить, -ться. Споўніў сваё дзела акурат. Як казоў, так i споўнілася. В. Старина. Справадзіць,?зс.- выпроводить. Етакіх гасьцей я чуць справадзіў. В. Старина. Спрагаць,-цца, дзс. (зак. спрэгчы,-чысяў — соединять лошадей для упряжи в одно тягло. Пятрок з Міколам будуць спрагаць свае коні ды паедуць па бярвеньня. Яны удваіх спрэгліся араць лубін. Адным канём таго воза ня павязеш,—каб с кім спрэгчыся. Во каб ету парку спрэгчы—воз аж грымеў-баі В. Старина. Сиражка, спронджка, i, ж.—пряжка. У папружца новая спражка. Ня ласкам б'ецца, а спронджкаю. В. Старина. Спрасонку, спрасоньня, пре. — сосна. Спрасонку нешта гавораць сабе. Спрасоньня схваціўся ды ня ведая, што рабіць! В. Старина. Спраўлуцца, дзс. (зак. слравіцца)— 1) успевать по сравнению с кем. Бягучы з лятучым ня справіцца. Прик. В. Белае, Пух. р.—2) заканчивать что-н во время. *К бачыш, спраўлюся ды дамоў. В. Старина. Спраўляць, дзс. (зак. справіць) — справлять. Трэба цяплейшаю адзежу спраўляць. Справіў новы я боты. В. Старина. Спраўны, прм.—1) аккуратно сделанный, прочный. Спраўныя ягокалёса.—2) исправный. Ён спраўны хлоп я ц. В. Старина. Спрахтыкавацца, дзс. — 1) напрактиковаться, приобресть опыт. Якаўспрахтыкавоўся лоўка крыць. —2) убедиться в чем на практике, на опыте. Я ўжо добра спрахтыкавоўся—у нас жыта трэба сеяць як найраней. В. Старина. Спрацавацца, дзс. (прм. спрацованы;—утомиться от работы. Дзіва, што слаб стоў—спрацавоўся. Конь еты спрацованы, яго ня варта й купляць. В. Старина. Спробаваць, дзс. —испытывать, пробовать. Опробуй, ці смашныя дулі. В. Старина. Спроўдзіцца, дзс. безас. —- исполниться, сбыться. Добра-ж, калі яно етак спроўдзіцца. В. Старина. Спроўдзіць, дзс. — сдержать слово, обещание. Глядзі-ж каб сроўдзіў, ня падмані! В. Старина. Слружына, ы, ж.—пружина. Каламашка на спружынах. В. Старина. Спрытны, прм. (пре. спрытна) — ловкий, умелый. Спрытная баба: работа ў яе руках аж гарыць! Спрытна яна жне. В. Старина. Спрыяць, дзс.—быть расположенным. Ня думайся, што ён табе спрыяя. В. Старина. Спужаць,-цца, дзс. (прм. служа ны)—испугать,-ться. Спужоў дзіця—ціпер будзя хварэць. Спужоўся, аж у сярэдзіня ўсё калоціцца; В. Старина. Спуск, у, м. — 1) прощение (вины). Я яму за еты я штукі спуску ня дам! В. Турэц, Сеісл. р. Спуск, а, м. — фуганок. На спуск выгабляваў дашку. В. Турэц, Сьміл. р. Спускацца, дзс. (зак. спусьцщца—1) израсходоваться. Ня спускайся ты с капейкі.—2) полагаться на кого, доверяться кому. Ня спускайся ты на яго: падманіць ён цібе. Спусьціўся на етага дурня, ціпер рабі, што хочаш! В. Старина. Спускаць, дзс. (зак. спусъцщъ) — 1) строгать что фуганком для окончательной отделки. Дошкі на стол склеіў, ашчэ трэба будзя спускаць. Вот добра ты спусьціў дзьверы—вышла, ік с аднае дошкі зробляны.—2) снимать с липки целостную кору для жалейки (сьвісьцёлкі). Ня ўмеяш ты спускаць сьвісьцёлкі: кара лопаяцца. Спусьціў.свайму хлапцу сьвісьцёлку. — 3) уступать в цене. Спачатку шавец за боты быў запрасіў аж дваццаць рублей, але носьля траяка спусьціў.—4) уступать при ссоре. Я табе етага ня спушчу, што ты міне выцяў! Ня спускай яму—за што ён цібе лая напрасна?! В. Старина
Дадатковыя словы
бецца, справадзіць,<?зс, спраўл^цца
4 👁