Скопыч Скопыч, а, м.— деревянный крюк для сорасывания навоза. Вааьмі скопыч, ато рукамі будзяш скідаць гной. В. Лядцо, Пух. р. Скорам, у, м. — скоромная пища. У пост алей, у скорам—сала. В. Старина. Скоса, пре.— искоса. Паглядая скоса, ік бык. В. Старина. Скочкі, чак, лш.—молодил кровельный (Sempervivum tectorum L). С. Блужа, /7ух. /?. Скрабаке, коў, мн.—опорки из старых сапог. Скробая па хаця ў етых скрабакох. В. Старина. Скрампаваць, дзс. (полъек. skгуpować) —крепко увязать. Скрампавалі злодзяя вяроўкамі. В. Старина. Скрануць,-цца, дзс.—сдвинуть,-ться. Камяня й ня скрануць з места. Ік сеў, дык i ня скранецца з места. В. Старина. Скрозь, пре.—сквозь. Скрозь ганяяцца плугам ат сьценкі да сьценкі. В. Старина. Скрыгаць, дзс. — скрежетать (зубами). Аж зубамі скрыгая адзлосьцН В. Старина. Скрылік, а, м.—тонкий ломоть хлеба. Нарэзаў хлеба тонянькімі скрылікамі. В. Старина. Скрыня, i, ж. (пам. скрынькаў — 1) сундук. Адзежу пахавапі ў скрыню. Цьвішша ляжыць у скрыньца.—2) большой ссыпной ящик. Насыпал! цэлаю скрыню аўса. В. Старина. Скрыпка,!, ж.—скрипка. Лоўка ён 'грая на скрылку. Іграя на скрыпца. В. Старина. Скрыпуля, i, ж.—скрипка. Пайграю я на сваю скрыпулю. В. Старина. Скрзоці, дзс.—1) скрести что. Нажом скрабе гразюку. — 2) очи* щать от коры деревья. Будам скрэбці жэрдзя. В. Старина. Скрэбціся, дзс.—чесаться. Што ты ўсё скрабесься—ці ня кусая цібе што? В. Старина. Скубаць, скубці, дзс. (аднакр. скубянуць)— 1) грызть траву. Трава маленькая—німа чаго й скуб-! ці. Жарабётка скубая канюшынку. Во тут во хай конь скубяне. — СлоІк 2) обрывать шерсть, волоса. Скубая ззаду за валасэ. Скубянуў ды вырваў пук валос. В. Старина. Скула, ы, ж.— 1) вперед, чирей. Скула ўхапілася на назе.—2) переносно,—скверный, капризный человек. Чорт етуй скуле ўгодзіць! В. Старина. Скупоча, ы, аг.—скупец. Вот дзе скупеча: нічога ня дасьць свай го й пан юхаць! В. Старина. Скупярда, ыу аг.—большой скупец. Во ета дык скупярда: ня пярапусыдіць нічога! В. Старина. Скурчыцца, дзс. {полъек. skćrczyć siў)—скорчиться. Аж скурчыўся ад холаду. В. Старина. Слабка, пре.—слабо. Слабка падпяразоў штанэ—чуць ня скінуліся. В. Старина. Слабкі, прм.—слабый, некрепкий. Слабкі мяшок, дык i парвоўся. Слабкія ніткі, ік сьліна. В. Старина. Слабода, ы, ж.—свобода. Ня было даўней, пры панох, людзям слабоды. В. Старина. Слабодна, npc.—свободно. Ачысьцілі ток, дык стала слабодна: ё дзе хоць павярнуцца. Слабодна што хочаш, то й кажы. В. Старина. Слабодны, прм.—свободный. Зробіш, кал! будзя слабодны час. Вот ён дык слабодны чалавек: заўсёды можа прыці к табе на работу. В. Старина. Сланечнік, у, м. — подсолнечник (Helianthus annuus L). Дзеці лузаюць сланечнік. B. Голацак, Сьміл. p. (Пр. Сланца). Слата, ы, ж.—гл. Сьліхота. Слата проста ў вочы лепіць. Дзеці, hc тая слата, ў вочы лезуць. В. Старина. Слова, а, н.—'слово. І слова палюдзку выгаварьшь ня ўмея. Слова c песьні ня выкіняш. Прык. Доў слова, дык i трымайся яго. Што слова—то й дзела. Во ён ведая такоя слова:!к скажа, дык i ўсё пройдзя В. Старина. Слоік, а, дс.— высокая глиняная банка. Слоік заняты маслам. В. Старина
Дадатковыя словы
si^)—скорчиться, skr^pować, сбрасывания, скрзбці
8 👁