Сібер 255 Скаваць Сібер, ы, ж. — -погибельное место. Куда я табе паеду ў етакаю сібер?! В. Старина. Сібгрнік, а, м. (жан. сібофніца— висельник. Сібернік еты, чаго ён толька ня наробіць. Ета ня дзеўка, а сіберніца нейкая: ноч, а яна ляціць на нейкаю гульню! В. Старина Сіберны, прм. — 1) свирепый (о холоде от северного ветра). Сіберны халадзішчасягоньня. — 2) буйный человек. Сіберны еты Нічыпар: нікога ён ня баіцца, са ўсякім б'ецца. В. Старина. Сгвер, у, м. — холодный северный ветер. На дварэ такі сівер,—што ня ўтрымацца! В. Старина. Овераць, дзс. — 1) подвергаться действию „сівера", вообще ветра. Выкінь на двор гуньку, няхай сівярая, — 2) сидеть в девах. Сівярая дзеўка ўжо каторы год: ніхто сватацца й ня думая. В. Старина. Овец, сіўци, м. — белоус обыкноновенный (Nardus stricta L). У лосца добры сівец атрос В. Старина. Сівець, дзс.—седеть. Старасьць ужо падходзіць, валасэ сталі сівець. В. Старина. Сівізна, ы, ж. — седина. Сівізна пашла ў галаве. В. Старина. С/каўка, i, ж. — детская игрушка— насосик, сделанный из ствола тысячелистника. Сікаўку зрабіў ды абліваяцца. В. Старина. С/кі, сік, сікунэ, ноў, мн. — моча. Жоўтыя сікі ў яго: мусіць, хворы. Хочаш, каб я твае сікунэ насіў с хаты. В. Старина. Сікун, &, м. (лаянка) — тот, кто мочится. Сікун i сягоньня ўсцоўся. В. Старина. Сікуха, i ж. (лаянка) — девочка или взрослая женщина, не держащая мочи. СІкухі ніхто замуж ня возьмя. В. Старина. Сіламоцыіем, пре.— насильно. Сіламоцьцям доў яму выпіць лякарства. В. Старина. Сгліцца, дзс. — насиливаться. Нечага сіліцца аднаму, я памагу. В. Старина. Сілкавацца, дзс. — подкреплять силы пищею. Сілкуйцяся, мужчынкі, ды ізноў за работу! В. Старина. САжощпрс.—силком, насильно. Сілком пасадзілі міне за стол. В. Старина. Сіло, й, н. — силок. Слово употребляется редко, главн. образом в приказке: У еяле, як у сіле; обыкновенно заменяется словом пленка. В. Старина. С/нька i, ж.— лазурь для подкрашивания белья при стирке. Сінькі пярадала— плацьця будзя гадкая. В. Старина. Сіньціж, ы, ж. — сено, скошенное по верху льда, плохого качества. Сіньцежы накасіў з вазок. В. РусаковЫи, Пух. р. Сінюха, i, ж. — лучина, приготовленная из верхнего слоя дерева; не дымит. Запаліця вялікую ciнюху. В. Крамяні, Пух. р. Сіняк, й, м. — синяк на теле. Так зьбіў яго, што сіняке паўсхватваліся на плячах. В. Старина. Сіпаць, дзс. — говорить сиплым голосом. Прастудзіў горла, дык ciпая. В. Старина. Сіроцкі, прм. — сиротский. Ігнат заеяе сіроцкаю зямлю. В. Старина. Отаваты, прм. — ситовидный. Сітаваты дуб на шула ня гадзіцца. В. Старина. Сітнік, а, м. — мастер по изделию сит. Сітнік бердніку ня таварыш. Прик. X. Самін, Пух. р. Отніца, ы, ж. — полубелый хлеб. На месьця купілі сітніцы й сялядцоў ды папалуднавалі. В. Старина. Снгца, а, н. — сетка от пчел. Надзень сітца, каб пчолы ня пакусалі. В. Старина. Сітцо, а, н.— созвездие Плеяд; крестьяне по нему определяют время. Сітцо ўжо вісока паднялося. В. Старина. Скабка, i, ж. — ребрышко. У бураке ўкінула скобку. В. Старина. Скаваць, дзс.— травить собакою. Толька сьвіньня паткнецца на двор, дык ён 1 скуе. В. Старина