Лдно 13 Адрабляць AmOf npc.—только. Адно ўсё крычыць: дай есьці, дай піць. В. Старина. Аднолетак, тка, a, м. — одногодок. Цяляткі адноляткі, але наша лепша%. В. Старина. кт ъм ч&нам—в смысле,—одним словом. Адным чынам, пагулялі добра. В, Старый#. Адолець, дзс. — одолеть, осилить. Адзін чуць адоляў міску буракоў. В. С тары на. Адонак, нка, а, ж.—подкладка из веток для стога сена. Стог стаіць на ёісокум адонку. В. Старина, {Пр. Адзунак). Адпадаць, дзс. {зак. адпасьці) — отпадать. Прышоў Пятрок—атпоў лісток; прышла Ільля—атпала два; а прышла Прачыстая—у сё поля ачысьціла. Л рык. В. Старина. Адпалоса(у)ваць, дзс. — отполосовать ремнем или поясом, сильно избить. 1к хваціў бацька рэмянь, то такжа атпалоса(у)ваў хлапц&І В. Старина. Адпарыць, дзс.—сильно побить. Так атпарылі рызыканьціку, што чуць дамоў пашоў. В. Старина. Адшгсьціць, цца, дзс. — откормить, -ться. За лета добра атпасьціўся конь. Атпасьціў на чужом дабры сваю худзізну. В. Старина. Адпачасваць, дзс. — отхлестать. Сьціхні ты плакаць, ато зараз атпачасвую. В. Старина. Адпачьшак, нку, м.~ покой, отдых. Старому пара ўжо на'тпачынак. Атпачынку таго німа ніколі. В. Старина. Адпсрыць, дзс.—сильно побить поленом. Ну й атперылі-ж паленам Хвадзея! В. Старина. Адпірацца, дзс. {зак. адперцісяў— отпираться в прямом и переносном значении. Парасята мусіць самі атперліся ды выскачылі с хлева. Атпіраяцца, што нічога ня ведая. В. Старина. Адпіраць, дзс. {зак. адперці)—завезть, занести что далеко или скоро. Нашто ты воз атпёр аж у самы канец?—*К відзіш, атпёр ІХ на станцу. В. Старина. Адпіргнуць, дзс. —быстро оттолкнуть ногой или рукой. Вэнь аж куды атпіргнуў кошык! В. Старина. Адпіхаць, -цца, дзс. {зак. адпіхнуць) —отталкивать. Што ты вельма атпіхаясься? Атпіхні ету жабу цьку, хай ня лезя сюды. В. Старина. Адплац/цьг цца, дзс. — отплатить. Ніяк ня*тплаціцца ат Сімана за гарэлку. В. Старина. Адповедзь, и ж.—ответ со взбучкою. Такую доў яму атповядзь, што дзісятаму закажа! В. Старина. Адпоўшыць, дзс.—надавать затрещин. Атпоўшыў па першая чысло. В. Старина. Адпраніць, дзс. — сильно побить Добра атпраніў я Сымону,—век будзя помніць. В. Старина. Адпрасщца, дзс.—отпроситься. Пасу коніў але атпрасіўся ў хлопцаў дамоў. В. Старина, Адпрацавацц дзс.—достаточно потрудиться. Бацька атпрацавоў сваё, хай сын§ ціпер робяць. В. Старина. Адлрыччыць, дзс.—отучить от дому кого. Сораму ён ня зная: будзя датуль хадзіць, пакуль ня'прыччаць. Атпрыччылі яго ўжо—боляй ня ходзіць к нам. В. Старина. Адпудзіць, дзс. — отпугнуть. Начлежнікі чуць отпудзілі ваўкоў ат сібе. В. Старина. Адпэньдзіць, дзс. {польск. odp$dzić) — выпроводить. Атпэньдзілі мы сваіх гасьцей, хай едуць здаровы. В. Старина. Адпяразваць,-цца, дзс. (зак. адпяразаць,-цца)—распоясывать, -ться. Атпяраз(у)вай кажух ды лезь за стол. Атпяразоўся пояс. В. Старина. Адрабляцца, дзс. (зак. адраб/цца)— отделываться (от кого). Чуць я атрабіўся ат п4янага. В. Старина. Адрабляць, дзс. {зак, адрабщь)— 1) отделывать какую либо вещь. Вот майстра атрабіў вазон!—2) кончить работать. Бацька ўжо атрабіў сваё.—3) отплатить долг