Раскол 244 Р аспы тваць ты яго, як ён раскірмашавоўся: што нядзелі йдзе ў Сьмілавічы ды йдзе! В. Старина. Раскол, а, м.—буян, нахал в сильной степени. Раскол еты ашчэ галаву табе расхвошчаі. В. Старина. Раскоша, ы, ж, — 1) простор, приволье. Каровы ходзяць па раскошы, дык i малака даюць.—2) изобилие, богатство, роскошь. Жыве ён у раскошы: нічому ня жадзён. В. Старина. Раскудактацца, дзс.—раскудахтаться. Раскудакталася курыца: рада, мусіць, што яйцо зьнесла. В. Старина. Раскумокаць, дзс.—с большим трудом прочитать что, сообразить, разобраться в чем. Чытоў, чытоў, — чуць раскумекаў. Пакуль ён раскумекаў, — тады ўжо згадзіўся. В. Старина. Расол, у, м.—рассол. Ядуць картоплю з расолам. В. Старина. Распавщь, дзс. — распеленать. Распаві дзіця, няхай так ужо паляжыць. В. Старина. Распагодзіцца, дзс. — развёдриться. Трэба пачакаиь, мо* удзень распагодзіцца,—тады сена будам сушыць. В. Старина. Распанець, дзс.—приобресть барские замашки. Пабыў троха ў брата ў Мінску, дык распанеў: лянуяцца сам сабе вады прынесьці. В. Старина. Распасорваць, дзс. {зал. распасорыць) — расстрачивать необдуманно. Што ён робіць: распасорвая дабро, раздав каму трэба й каму ня трэба? Распасорыў усе грошыкі,—ціпер сьвішча ў кулак! В. Старина. Распасьціраць,-цца, дзс. (зон. распасьцерці,-ціся)—1) расстилать, развёртывать что - л. широкое. Дай распастрыма коўдру, пагледзім ці харошая. Пускай, ато пасьцелка ня распасьціраяцца.—2) широко занимать место, владение. Надта ня распасьцірайся тут, ато, 'к бачыш, сьпякуць! Адзін рас пас ьцёрся, а другім дык i німа дзе дзецца. В. Старина. Расплікаць,-цца, дзс. (зак. расплікнуць,-цца) — расстёгивать,-ться. Гузікі маленькія, дык само й расплікаяцца. Расплікайця яму хутчэй каўнер да вады ў рот улейця! В. Старина. Раслрагацьгцца, дзс. (зак. распрагчы,-чыся, прм. распрлканы)— распрягать, - ться. Распрагайця коняй ды ў хату йдзіця. Што такояг другі раз конь у дарозя распрагаядца? Хай ня стаіць распрэжаная каніна, вядз! пасьціць. В. Старина. Распрэчыся, дзс. — лопнуть, пропасть. А няхай ты распражыся, такоя дзіцятка! В. Старина. Распусны, прм. — 1) распутный, развратный. Распусная яго баба: п*е, с чужымі мужчынамі цягаяцца.—2) самовольный, чрезмерно шаловливый. Які ён распусны хлапец: моркаўка ашчэ, ік ніткі, а ён чуць ня цэлаю граду вытузау яе. В. Старина. Распуста, ы, ж. — распутство, разврат. 3 етымі дзеўкамі ціпер адна распуста: на сяле ўжо трэйцяя ходзіць с пузам. — 2) самовольство, баловство, чрезмерная шалость. Ці бачылі вы етакаю распусту: дачка бацькоў ня хоча слухацца! Ці ета-ж ня распуста - - зялёнаю дульку абкалаціць? В. Старина. Распусьнік, а, м. распусьніца, ы, ж.—1) развратник, развратница. Распусьніца яна: бегая за чужымі хлопцамі, пакуль ня дабегаяцца да чаго!—2) разбалованное дитя. Ну й распусьнік етыСакаў хлапец абы ўбачыў чужоя дзіця, дык i біцца!.. Распусьніца яна добрая: каждага пярадражніць i пяракрывіць. В. Старина. Распытваць,-цца, дзс. (зак. распытаць,-цца)—расспрашивать кого или у кого. Ты-ж харашэнька распытай яго, дзе ён быў, што бачыў, Каб стоў распытваць людзей, дык мо* хто й сказоў-ба. Убачыў дзядзька міне, ды давай распытвацца, як мы жывом. Распытоўся ў хлапцоў, дык яны ска
6 👁