Пухліна 236 Пытля&аШ» Пухл/на, ы, Ж.—опухоль. Па целя пухліна пашла. B. Старына. Пухныр, &, м.—толстомордый. Каб натоўк етаму пухныру ў морду, дык ведаў-ба! В. Старина. Пухнуць, nj/хці, дзс.—пухнуть. Пухнуць дзеці з голаду. Ціпер жыта гойшая, а посьля будзя пухці бяз хлеба. В. Старына. Пуц! кор. слова— выражает быструю остановку. Пуц!—ды стоў конь. В. Старына. Пушка, i, ж. (нам. пушачка)—кообка. Ніткі ляжаць у пушца. узікі схавоў у пушачку. Іголкі ў пушачца. В. Старына. Путча, ы, ж.—пуща. Ваўке ў пушчы задавілі карову. В. Старына. Пушчаць, дзс. (зак. пусьц/ць)— пускать. Ня пушчайця сваіх сьвіньней на' картоплю. Хоць трашчу, да ня путчу. Прык. В. Старына. Пушыць, дзс. безас.—вздувать (от об'ядения или болезни). Абышто йзьзеў, дык! пушыць я го. В. Старына. Пхаць, дзс.—пихать, толкать. У сё пхая ў сваё горла. В. Старына. Пшан/ца, ы, ж.—пшеница обыкнов. (Triticum vulgare Vill.). Намалацілі свае пшаніцы с паўбочкі. В. Старына. Пшоньнішча, а, я —поле, бывшее под пшеницею. Узаралі пшоньнішча. В. Старына. Пыкаць, дзс.— 1) говорить с запинками, особ, при вранье. А што ён: пачырванеў, пыкая нешта. В. Старына.—2) неумело читать. Пыкая нешта: ведама, ня ўмея чытаць, ніхто яго й ня поймя. В. Слопішча, Шацк. р. Пыл, у, ж.—пыль. Чоршта пылу нарабілі ў хаця. Пыл на дарозя аж курыць! В. Старына. Пыл/, пыл/! выкл.—для приманивания цыплят. Пылі, пылі, пылі! В. Старына. Пыльнуць, дзс. — 1) быстро побежать, моментально удрать. 1к пыльнаў шчупак, дык ž ўцёк. В. Лядцо, Пух. р. — 2) сильно ударить. 1к пыльня яму ў морду, I аж зубы павыкрышваліся! В. Старына. Пылянс, няці, н. (нам. пыльна, пыля нутка)—цыплёнок. Пылянята згубіліся ат курыцы. На, падзяржы пыльку, пашкадуй яе! Прапала адно наша пылянётка. В. Старына. Пынялка, i, ж.—гл. Хлыстак. Пынялкаю пяранёў кацёлку. В. Крамяни Пух. р. Пыр! выкл. — звукоподражание при взмахивании крыльями птички. Пыр, пыр вярабейчык—ды паляцеў! В. Старына. Пырнік, у, м.— пырей ползучий (Triticum repens L). На папары ўзёўся пырнік. Нарвала лясёнку пырніку. В. Старына. Пырскаць, дзс. (аднар. пырснуць) — брызгать. Пмрская маленькі дожджык. Вада пырснула на стол. В. Старына. Пырскі, аў, мн. — брызги. Аж пырскі ляцяць ва усе баке! В. Старына. Пырхаць, дзс. — порхать. Сініцка пырхая ў клетца. В. Старына. Пыршчаць, дзс.—брызгать (о дожде). Чуць, чуць пыршчыць дожджык. В. Старына. Пысы, пыс, мн. — конец морды с губами. Ня бі каня па пысах. У бела! каровы чорныя лысы. В. Старына. Пыталь, тлю, м.— 1) лучшего сорта помол предварительно очищенного зерна. Засыпаў пшаніцу на пыталь.—2) побранка. Доў сваёй бабя добрага пытлю, ціпер будзя маўчаць! В. Старына. Пытаць,-цца, дзс. — спрашивать. У людзей пытай, дык скажуць. Ня буду ні ў кога пытацца, абы й сам патраплю зрабіць. В. Старына. Пытл£ўка, i, ж.—пеклеванная мука. Зьмяшоў пшаніцы троха, ячменю ды зьмялю пытлёўкі на блінэ. В. Старына. Пытляваць, дзс. (прм. пытляваны)—пеклевать. Павязу пытляваць пшаніцу ў Ноўбяла: там добра пытлююць. Скачковы дык ядуць хлеб пытляваны. В. Старына