П ярэбіранка, П'янюга ПЧишга, i, ж.—пьянчуга. П'янюга мой усё дабро пярацёг на гарэлку. В. Старина. Пэйсы, аў, мн.—пейсы. Пэйсы табе па'брываю за твае хітрыкі. В. Старина. Пэкаць, дзс.— 1) неумело, неразборчиво читать. Ня вялікі ён грамацей: павестку й то пэкая, пэкая,—чуць разьбярэ,—2) курить трубку. Сядзіць сабе на ганку, пэкая люльку. В. Старина. Пэндзаль, дзаля, м. (польск. pўdzal або pendzel) — большая кисть. Пазыч хоць у каго пэндзаля ды харашэнька пабялі печ. В. Старина. Пэнся, i, ж.—жалованье- Жыве на пэнсі, дык лацьвей яму. В. Старина. Пэўня, пэўня-ж, пре.—верно, достоверно. Ну пэўня ета яго работа! Пэўня-ж яно етак i было. В. Старина. Пэцкаль, я, м.— 1) пачкун. Пэцкаль памароў ужо рукавэ.— 2) портач. Пэцкаль ты с сваею работаю! В. Старина. Пэцкаць, дзс.—пачкать, марать. Ня пэцкай ты пальцаў у мачаньня. В. Старина. Пяк! викл,—для выражения звука при падании на землю плодов и др. мелких предметов. Яблык пяк на зямлю. Цукерка йз рук пяк у гразь! В.Старина. Пякаць, дзс. (зак. пякнуць)— падать (о фруктах и др. мелких предметах). Дулі ўжо пасьпелі, дык сам! пякаюць ды пякаюць. Чуяш: мусіць, яблык пякнаў? В. Старина. Пякільнік, а, м.—мучитель. Вот пякельнік: малых дзяцей сваіх етак катаваць! В. Старина. Пякільны, прм.—адский, мучительный. Пякельная ета праца, хай яна лепяй цяміцца! В. Старина. Пяколак, лка, л*.—выемка по ребру печи в виде лавочки. Палезу на пяколак пагрэцца. Што ета за печ бяз пяколка? В. Старина. Пякота, ы, ж,—изжога. Нешта йэьзеў гнюсноя, дык пякота пячэ. В: Старина. Пялігваць,-цца, дзс. (польск. piekgowac)— няньчить,-ться. Надта пялегваюць яны сваіх дзяцей. Адна дачка ў бацькоў, дык i пялегваяцца сабе. В. Старина. Пялінка, i, ж. — пелена, пелёнка. Дзіця ўмаралася ў пялёнкі. В. Старина. Пянчук, а, м.—1) одно дерево. Добры папоўся пянчук: выйдзя тры бярвіны й вярхавіна.—2) торчащий остаток срубленного или сломанного бурею дерева. Зачапіўся калясом за пянчук. В. Старина. Пяраз, приам.—через. Пяраз плот скочыў, ік той сабака. В. Старина. Пярдун, на, м.— 1) тот, кто портит воздух. Вот еты Хведар пярдун: пуская ды пуская!—2) слабосильный. Пярдун еты адзін i рады ня дасьць бярвіну. В. Старина. Пярнаты, таў, мн.—подушки. Добрыя пярнаты парабіла сабе Ганна. В. Клятное, Пух. р. Пярочка, i, ж.— 1) гл. Ляска. Пярочкі ляскаюць у драбінца.—2) перемычка в мебели. У стало зламалася пярочка. В. Старина. Пярсьцёнак, нка, м.—перстень. Пакуплёў к вянцу залатыя пярсьцёнкі. В. Старина. Пярун, а, м.—удар молнии. Пярун спаліў абору ў саўхозя. Пяруном расчапіла елку. В. Старина. Пярішж, ў, м.—первак, лучший сору товара. Дастоў пляшку пяршаку (самагонкі). В. Старина. Пяршыня, i, ж.—первый раз. Ета яму рабіць ня пяршыня. В. Старина. Пяршэць, дзс. безас, —щекотать, беспокоить в глотке. Ат насеньнікаў толькі ў горля будзя пяршэць. Нешта пяршыць у горля— мусіць ад булёну. В. Старина. Пярэбіранка, -бірка, i, ж. — нагребенное (перабранное) к ноге от общей кучи граблями сено или солома. Бэрку за дзёгаць доў дзьве пярэбіранкі сена. В. Старина. Палажы ету пярэбярку на рэзьгіны. С. Дукора, Сьміл. р
Дадатковыя словы
p^dzal, пабрываю, пянюга
7 👁