Прэгчы 234 Пуза Прзгчы, дзс.— жарить (о зернах и маслах). Будам боб прэгчы В. Старина. Прдгчыся, дзс.—1) жариться. Цыбуля пражэцца ў вале!.—2) сильно желать чего. Аж пражэцца, хоча паглядзець. Чаго ты вельма пражэсься за ім?! В. Старина. Прэнт, а, м. (польск. pгуt) — толстый железный прут. Прэнтам выламалі дзьверы ды ўлезьлі ў хату. В. Старина. Прэрва, ы, ж. (польск. przerwa)— прорва. 1к у прэрву якую, садзі, садзі—i ўсё мала з яго! В. Старына. Прэць, дзс.—преть. У вапрэлі зямля прэя. В. Старина. Прэч! викл.— прочь. Прэч вы атсюль, гадаўё! B. Старына. Псаваць,-цца, дзс. — портить,-ться. Нічога ня будзя, дзяціна, c твае работы, толька начыньня мне псуеш! Шмат псуецца дабра пры етакуй рабоце. В. Старина. Пс&ль! викл.—междом. для призывания жеребёнка. Псельі псёль! псёль! бяжы сюды, чаго там асталося! В. Старина. Псілька, i, ж. (дзіц.) — маленький жеребенок. Псёлька іржэ. В. Старина. Псець, дзс. — стареть (о собаке), а презрит, и о человеке. Наш Рабчык стоў псець. От чалавек: псець стоў, а думая чорт ведая праз што! В. Старина. Псіна, ы, ў.—собачий запах. Мяса аддае нейкаю псінаю,—я ня буду яго есьці. В. Старина. Пстрыкаць, дзс.—1) щелкать пальцами. Ня пстрыкай мне па носу. Пстрыкнаў яму па лбу. В. Старина.—2) понемножку бросать, или сыпать что-н. Што ты пстрыкаяш: ты добра сып. Пстрыкая па жменьцы. В. Слопішча, Шацк. р. Пстр&чка, i, ж.—щелчок. Доў яму пстрычкі, аж гузяк усхваціўся. В. Старина. Псярня, i, ж.— помещение для собак; презр.,—толпа гуляк. G усяго сяла саброў у хату псярню. В. Старына. Псялоха, i, аг. (польск. psiajucha)— собачья кровь. Ах ты псяюха, што-ж ты мне тут нарабіў?! Псяюха яна старая, сарами ёй німа самой лезьці да мужчин! В. Старит. Птаства, а, н. зб. (польск. ptactwo) — птицы. Усякага птаства водзіцца ў том леся. В. Старына. Пташка, i, ж. — птичка. Якая пташка, такая й песьня. Прык. X. Самін, Пух. р. Птушка, i, ж. (пам. птушачка)— птица. Папрыляталі з выраю птушкі. Вэнь якая харошынькая птушачка пяе! J3. Старына. Птушыны, прм. — птичий. Хлапцэ пабралі птушыныя яйца. Знашлі птушыная гняздо. В. Старына. Пуга, i, ж. (пам. пужка) — кнут. Ета такая каніна, што бяз пугі ня паедзяш. Пужкаю яго сьцябані. В. Старына. Пугаўё, я, н. (пам. пугавейца)— кнутовище. Выразаў ялаўцовая пугаўё. Ёмкая пугавейца зрабіў. В. Старына. Пуд, у, м.—страх. Доў яму добрага пуду! В. Старына. Пудзіла, а, н. — пугало. На'гародзя паставілі пудзіла, каб вяраб*е канапель ня грэблі. Пудзіла ета ўсунаўся ў хату ды дзяцей папужоў. В. Старына. Пудзіць, -цца, дзс. — пугать, -ться. Нашто пудзіш авечкі? Конь нешта пудзіцца: ці ня чуя ён ваўка ў кустох? В. Старина. Пудлівы, прм. — пугливый (о животных). Пудлівы конь—проста бяда з ім! Вот авечкі пудлівыя! В. Старына. Пужаць,-цца, дзс. — пугать, - ться. Дзіця пужаяцца чужых. В. Старына. Пужлшы, прм. — пугливый. Пужлівая варона куста баіцца. Прык. Нейкая-ж пужлівая тваё дзіцянё! В. Старына. Пуза, а, н. (те. пузішча) — пузо, брюхо. Разбухаў сваё пуза расолам да картопляю. Пузішча, ік начоўкі. В. Старына
Дадатковыя словы
pr^t, вйкл, вйкл.—междом, нагародзя, сарамй
6 👁