Прыстаць Прыхінуіша дзеўся я ў ціятры, як там прыстаўлялі. B. Старина. Прыстаць, дзс. — устать* Чыста прыстоў за дзень за етаю работаю. В. Старина. Прыстол» у, м.—престол. Поп стаіць ля прыстолу. В. Старина. Прыстоліць, дзс. — положить потолок.Каб дзе дастаць дошчак: трэба сенцы прыстоліць. В. С т а лина. Прыстроіцца, дзс.—принарядиться. Ых, Мархва прыстроілася, усё надзела новая! В. Старына. Прысуняць, дзс. — приостановить лошадь на короткое время. Прысунім! каня, пагаворым троха. В. Старина. Прысьвялеп! цца, дзс. — пристать, прицепиться к чему. Прысьвялепіўсі, як старац, 1к плоту. В. Крамяні, Пух. р. Прысьвлтак, а, л*. — полупраздник. Сягоньня ня вялікая сьвята: так сабе, прысьвятак. В. Старына. Прысьпсць, дзс. — попасть во время. Прысьпеў ік раз на полудзянь. В. Старина. Прысьп/чыць, дзс. безас.— приспичить. Бельма табе прысьпічыла йці на места — дома аддыхні. В. Старына. Прысьцснак, нка, м.—боковая пристройка при гумне. Зрубілі прысьценак к току. В. Дукоршшна, Сьміл. р. Прыта/цца,дзс.— притаиться. У баразну ўскочыў, прытаіўся—ініхто яго ня зьмеціў. В. Старына. Прытам/цца, дзс.—утомиться. Прытаміліся ногі ходзячы. В. Старына. Прытаучк, дзс. — приколотить на смерть. Яго мо' дзе п'янага прытаўклі на месьця—i ведаць ніхто ня будзя. Хацелі на сьмерць прытаўчы яго, але абаранілі. В. Старина. Пркткі, прм.—прыткий. Ой які ты прыткі! Прыткая баба! В. Старина. Прытулак, лку, м. (польск. przytułek—приют, убежище. Німа яму беднаму нідзе й прытулку. В Старина. Прытулщца, дзс. — прислониться к чему. Мусіць, нейдзя за вугал прытуліўся, абы нідзе ня відаць. В. Старина. Прытупацца, дзс.—устать от ходьбы. Прытупаўся за дарогу. Прытупалася за дзень, трэба пасядзець хоць увечара. В. Старина. Прытупваць, дзс. (зак. прытупаць)— 1) притаптывать, топтать. Прытупай зямлю нагамі.—2)'. притопывать (танцуя). Так прытупвая ботамі, аж пол гнецца! В. Старина. Прытухнуць, дзс.—немного протухнуть. Мука прытухла, хлеба нельга пячы. Старина. Притыкам, прытичкамі, пре.—урывками. Ета ня работа прытакам. Памаленьку, прытычкамі, так i зрабіў калёса. В. Старына. Прытыкаць, дзс. (зак. прыткнуць— 1) прикасаться. Ня прытыкай пальцаў к скаварадзе, 66 тарачая,—2) вмешивать кого в какое-либо дело. Што ты прытыкаяш міне сьветкаю, кал! я нічога ня ведаю?! Ня трэ'бала сюды прытыкаць старога. В. Старына. Прыўдалы, прм.—удалой, удачный в высшей ст. Ну й прыўдалая-ж дзяўчына яна! Прыўдалы наш лён сяголята! В. Старына. Прыхвацщь, дзс.—слегка повредить (о морозе). Мароз прыхваціў градку агуркоў, дык i прапалі. В. Старина. ПрыхУяць, -цца, дзс. (зак. прыхілщь, -цца)—1) пригибать, -ться. Ня лрыхіляй да самаі зямлі вішні: ашчэ зломіш. Во ета нейкая крывая галінка, дык усё к другой прыхіляяцца. — 2) прислонять, -ться к чему. Прыхіліўся к сьцяне ды стаіць, ік сіраціна. — 3) прижимать, -ться. Німа ў ciротак маткі, німа да каго прыхіліцца. В. Старина. Прыхімуцца, дзс. — 1) прижаться, приклониться. Прыхінуліся адно да другога ды гавораць ціхінька.— 2) оказать расположение к кому. Хутчэй ён прыхінецца к чужому, а ня к свайму. — 3) при
Дадатковыя словы
łek>—приют, зрўбілі, прысьпічыць, прытаміцца, прытаіцца, прытйчкамі, пянага, трэбала
5 👁