Пострык 222 Праведна ціла да вялікага посту.—2) сама постная пища. Ядуць яны круглы год с постам. В. Старина. Пострык, а, м.— гл. Падавальня. Кароткі пострык: ніяк ня падаць снопа. В. Крамяні, Пух. р. Посьніца, ы, ж.— постная пища. Цэлая лецячка посьніца,! скварачкі німа сала. В. Старина. Потарч, потырч, пре. — вниз головой, стремглав. Паляцеў потарч, чуць галавы ня скруціў. В. Старина. Потырч так i паляцеў. В. Матарова, Сьміл. р. (Лр. Тарчма). Поўдзень, паўдни, м.— 1) полдень (время). С паўдня дождж пашоў. У самы поўдзянь зрабілі пярадышку. — 2) юг. Будзя цёпла: вецяр завярнуўся с паўдня. В. Старина.. Поўна, пре. —полно, много. На што-ж етак поўна наброў, што ня падняць? В. Старина. Поўнач, ы, ж. — 1) полночь. Аж да поўначы мужчыны таўкліся ў хаця.—2) север. Вецяр завярнуўся с поўначы. В. Старина. Поўнік, а, м, поўня, i, ж. (польск. pełniaj— вторая четверть луны. Щ ня ведаяш ты, калі будзя наставаць поўнік? В. С криль, Пух р. Ужо падбіраяцца пад поўню. В. Старина. Поўпрыца, ы, ж. — попурышка. Удаласі яна маленькая, як поўпрыца. В. Крамянг, Пух. р. Поўсьць, i, ж. (польск. рШу.— вылазящая шерсть из кожи животного. С каня набралася чоршта поўсьці. В. Старина. Поўха, i, ж. — удар кулаком по уху. Доў яму дзьве поўхі. Доў яму поўхі на закуску. В. Старина. Поўшыць, дзс. — наносить удары кулаком по уху. Згроб яго загрудкі ды давай поўшыць. В. Старина. Почапка, i, ж. — веревочка для подвешивания чего. Дай мне ету почапку павесіць клубок. В. Старина. Почут, у, м. — слух о ком. Тых людзей тут i почуту німа. В. Старина. Пошасьдь, i, ж.—повальная болезнь. Ходзіць па людзях нейкая пошасьць: усе хваоэюць на галовы да на жыватз. В. Старина. Прабарабон іць, дзс.— провесть время за пустыми разговорами. Ета ня жарты: цэлы дзень прабарабаніў на вуліцы, а к рабоця й ня прыкрануўся! В. Старина. Прабасьц£,-ц*ся, дзс. — бодать, проколоть,-ться. Ня ступай сюды на на сучча: нагу можна прабасьці. Ня лез цяраз плот: ашчэ на цьвіх тут прабадзесься! В. Старина. Прабаўляцца, дзс. — кое-как проживать. Ат, памаленьку так i прабаўляямся! В. Старина. Прабачаць, дзс. (зак. прабачыць) — извинять. Прабачайця, госьцікі, на боляй: ік кажуць — чым хата багата!.. За ета дзядзька, н!иа чаго сварыцца, трэба каб прабачылі! В. Старина. Прабачдньне, я, н. — извинение, прощение. Папрашу прабачэньня, мо' даруюць: я нарочна ня хацеў шкоды рабіць. В. Старина. Прабіраць, дзс. (зак. прабрацьу — пробирать, давать нагоняй. 1к прабярэ раз, другі, дык! пярастаня етак рабіць. Праброў я Пятрыка, ік таго цюцьку!—2) пронизывать тело холодом. У хаця холадна — так I прабірая. Ведама ў вадной жакетачца: холад праброў, дык i захварэў. В. Старина. Праборка, i, ж. — проборка, нагоняй. Доў таму гіцлю добраі праборкі! В. Старина. Прававацца, дзс. — оправдываться. Ашчэ ён хоча прававацца! Ашчэ ён тут правуяцца! В. Старина. Праваленны, прм. — в смысле жадный, окаянный. Яму ўсё мала: вядома праваленны! В. Лядцо, Пух. р. Праведкі, дак, мн. — навещение родильницы. Пайду к куме ў праведкі. Баба пашла ў праведкі (знач., да парадзіхі). В. Старина. Праведна, пре.— по совести. Я пра
Дадатковыя словы
паўднй, рш<у
11 👁